این کتاب در حکم جعبه‌ابزار مفاهیم بنیادین روایت‌شناسی است و چگونگی استفاده از آن‌ها را در تحلیل داستان نشان می‌دهد. تعاریفی که در این کتاب آمده بر مبنای شماری از کتاب‌های کلاسیک هستند. به طور کلی روایت شکلی از ارتباط است که پیرفتی از رویدادها به دست می‌دهد، رویدادهایی که شخصیت‌ها ایجاد و تجربه کرده‌اند. در این کتاب همچنین جایگاه مخاطب نیز با مثال جالبی مورد بحث قرار می‌گیرد:
«عجیب این که مخاطب خاصی که نه هولدن کالفیلد و نه هیچ راوی دیگری در داستان هرگز مشخصا نمی‌تواند از آن آگاه باشد، مخاطب واقعی یعنی خود ما خوانندگان است. ما رمان سلینجر را می‌خوانیم نه رمان هولدن را در حقیقت هولدن هرگز رمان نمی‌نویسد، او قصه تجربه شخصی‌اش را که رویات تجربه شخصی نیز نامیده شده،‌ می‌گوید.»

در این کتاب به تعاریف متعددی برمی‌خوریم که آشنایی با آن‌ها برای تمام علاقه‌مندان به حوزه روایت شناسی ضروری است:
« در روایت هم‌داستان، داستان را راوی هم‌داستانی می‌گوید که یکی از شخصیت‌های کنشگر داستان است. پیشوند هم بدین مطلب اشاره دارد که فردی که در مقام راوی عمل می‌کند شخصیتی در سطح کنش است. در روایت ناهم داستان داستان را راوی ناهم‌داستانی می‌گوید که به عنوان شخصیت در داستان حاضر نیست. پیشوند ناهم به سرشت متفاوت در قیاس با یکی یا همه شخصیت‌های داستان اشاره می‌کند.»