قیام امام حسین علیه‌السلام مرحوم دکتر سید جعفر شهیدی، در این کتاب تا آنجا که ممکن بوده، رویدادهای گوناگون در انقلاب امام حسین (علیه‌السلام) را با هم سنجیده و به بررسی و مقایسه آن وقایع پرداخته است و نیز از مآخذ به آنچه نزدیک‌تر به حادثه بوده استفادهٔ بسیار برده و همچنین در این مسیر، به نوشته‌های و تحقیق‌های عاشورایی از قرن پنجم تا عصر حاضر، دقت نظر داشته است.

درباره کتاب پس از پنجاه سال 

 قیام امام حسین علیه حکومت یزید پسر معاویه که سبب شهادت امام حسین (ع) و یارانش در دهم محرم سال 61 هجری و اسارت خانواده ایشان شد یکی از مهم‌ترین حرکت‌های اعتراضی و قیام‌های تاریخ اسلام است. این قیام در برابر انحراف از باورهای دینی و اخلاقی اسلام در آن زمان شکل گرفت و یکی از مهم‌ترین فریادهای آن امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر بود. این اتفاق آثار مذهبی، سیاسی و اجتماعی زیادی به دنبال خود داشت و یکی از عوامل شکل‌گیری هویت شیعیان شد. «سید جعفر شهیدی» در ارتباط با بررسی ریشه‌های فرهنگی و اجتماعی این قیام کتاب «پس از پنجاه سال» را به نگارش درآورده است.
کتاب «پس از پنجاه سال» اثر «سید جعفر شهیدی» نخستین‌بار سال 1358 منتشر شد. این اثر روایت قیام امام حسین در محرم سال شصت ویک هجری است که منجر به کشته‌شدن تعدادی از افراد خانواده و یاران نزدیک این امام شد. این قیام یکی از وقایع مهم تاریخی در جهان اسلام است که باگذشت چندین قرن همچنان زنده است. «سید جعفر شهیدی» در کتاب «پس از پنجاه سال» این قیام را از زوایا جدید تحلیل و بررسی کرده و عوامل اجتماعی، سیاسی، قومی و مذهبی آن را در آن دوره کنکاش کرده است. این کتاب شامل سی بخش است که هرکدام از آن‌ها با یک آیه آغاز می‌شود.

خواندن کتاب را به کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به کتاب‌های مذهبی و تاریخی بسیار خواندنی است.

در بخشی از کتاب پژوهشی تازه پیرامون قیام حسین (ع) می‌خوانیم 

 اسلام بسیاری از بیابان‌نشینان تابع اسلام رئیس قبیله بود، و اسلام بسیاری از این رئیسان به‌خاطر بیم یا طمع، و خدا می‌داند چند تن از این شیوخ از ترس شمشیر، اسلام آوردند و چند تن به طمع غنیمت و سروری خود را مسلمان خواندند. چیزی که هست به‌حکم ظاهر، پیغمبر با آنان مانند مسلمان رفتار می‌کرد، یعنی همین که کلمه توحید بر زبان می‌آوردند خون و مال آنان محترم شمرده می‌شد. اما قرآن و همچنین سنت پیغمبر با تنبیه و گاهی با تهدید به آنان هشدار می‌داد. محمد (ص) درون بسیاری از این مردم را می‌دانست، اما نمی‌خواست پرده حرمت ایشان را بدرد. گاه‌گاه به زبان وحی به آنان گفته می‌شد که خدا و رسول ازآنچه در دل این مردم دورو می‌گذرد آگاه‌اند و مپندارند که محمد را فریب می‌دهند. به مسلمانان هشدار می‌داد که از اینان بر حذر باشید و آنان را دوست خود مشمارید. «این منافقان انتظار می‌برند تا پایان کار چه باشد. اگر بر شما شکستی رسید، می‌گویند چه خوب شد که با آنان نبودیم و اگر پیروزی یافتید می‌گویند کاش با شما بودیم و پیروزی می‌یافتیم.»