در قلمرو اندیشه امام موسی صدر 7: سفر شهادت

کتاب سفر شهادت اثر امام موسی صدر و ترجمه مهدی فرخیان و احمد ناظم یکی از کتاب‌های مجموعه در قلمرو اندیشه امام موسی صدر است که در انتشارات امام موسی صدر به چاپ رسیده است. این کتاب گفتارهایی درباره واقعه عاشورا است.

درباره کتاب سفر شهادت

 بی‌شک، واقعهٔ عاشورا در شمارِ مهم‌ترین حوادثِ تاریخ اسلام است. این واقعه را توان از ابعاد مختلف بررسی کرد و از آن درس‌ها آموخت. این پرسش که چرا امام حسین حج را نیمه‌تمام رها کرد و هدفِ او از حرکت به‌سوی عراق چه بود، یکی از مسائل مهمِ در خورِ پژوهش است.
 مسلمانانِ شیعه هرساله به سوگ پیشوای سوم خود می‌نشینند و عزاداری‌ها می‌کنند. این مراسم خود از شعائر شده است. این مسئله مطرح است که این شعیره چه رهاوردی برای امروز ما دارد.
 اگر فرزند رسول حج را نیمه‌تمام نهاد و با زن و فرزند و خویشانِ عزیزِ خویش به استقبال مرگ رفت و صحنه‌هایی قهرمانانه پدید آورد، ما امروز چگونه باید از این حرکت درس بیاموزیم؟ چگونه باید از آن برای دین و دنیا و عقبای خود بهره ببریم؟
 حضور زنان نیز در واقعهٔ عاشورا مسئله‌ای پراهمیت است. وقتی به مجموعهٔ اقدامات حضرت زینب، پس از شهادت امام حسین می‌نگریم، نمی‌توانیم از نقشِ بسزای او در ابلاغِ پیامِ عاشورا چشم‌پوشی کنیم.
 کتابِ پیشروی شما حاوی سخنرانی‌ها و پیام‌ها و مقالاتِ امام موسی صدر دربارهٔ واقعهٔ عاشوراست. در این گفتارها امام موسی صدر به تبیین هدف امام از این حرکت پرداخته است. نیز به آسیب‌شناسی سوگواری و هدف از سوگواری‌ها پرداخته و گفته است که چرا به سوگ می‌نشینیم.
 امام موسی صدر از درس‌های این واقعه برای حل مشکلات جامعه و انسان‌سازی و تربیتِ انسان بهره‌ها برده و از این فرصت و از این اقدامِ امامِ سوم درس‌آموزی کرده و از آن برای راست کردنِ کژی‌ها استفاده کرده است.
 همچنین، به نقشِ زنان و به‌ویژه، حضرت زینب (س) در این واقعه پرداخته است. در واقع، این گفتارها بررسیِ چهار مسئلهٔ پیش‌گفته است. امام موسی صدر بارها به خطبهٔ آتشینِ حضرت زینب در کاخ یزید اشاره کرده است. به همین سبب متنِ عربی و ترجمهٔ این خطبه به پیوست کتاب آورده شده است.

خواندن کتاب سفر شهادت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه‌مندان به اندیشه‌های امام موسی صدر مخاطبان این کتاب‌اند.

بخشی از کتاب سفر شهادت

 سخنرانی امام موسی صدر
 در تاریخ 1974/2/1
 گمراهی زمانهٔ أباعبدالله‌الحسین (ع) را فراگرفته بود. وقتی که ما سالروز واقعهٔ کربلا را فرصتی مغتنم می‌شمریم و گرد هم می‌آییم و آن حادثه را در گوش و قلب و وجود خود تکرار می‌کنیم با آن قهرمانی‌های جاویدان پیوند می‌یابیم. قهرمانی‌هایی که ریشهٔ ستم و ستمگران را برکند و نقاب و پرده از چهرهٔ عصیانگران و منافقان برافکند.
 این حادثهٔ جاویدان که مشعل فروزندهٔ نسل‌هاست، تنها برای روزگار امام حسین (ع) نیست. ابعاد این حادثه از یک رنجش عاطفی و تراژدی بشری درمی‌گذرد و الگویی شایستهٔ پیروی برای تمام نسل‌ها می‌گردد و واقعه، با همهٔ تفاصیل و ثمراتش به همهٔ نسل‌ها می‌آموزاند و راه‌های نجات و رهایی را فراروی آنان، می‌گشاید. امت ما و دیگر امت‌ها، همواره به این آموزه‌ها و عبرت‌ها نیازمند بوده‌اند.
 عاشورا در زمان خاصی واقع شد که آن زمان با پیشینهٔ خاصی پیوند دارد. هنگامی که این پیشینه را بررسی می‌کنیم، شدت و عظمت این حادثهٔ غم‌انگیز و ابعاد این نبرد را درمی‌یابیم.
 نقشه‌ای برای زشت جلوه‌دادن اسلام و ازبین‌بردن آن، در حال شکل‌گرفتن بود. این نقشه از زبان یزید بن معاویه برملا گشت. هنگامی که او مغرورانه و پیروزمندانه در کاخ خود نشسته بود و سر حسین در برابرش قرار داشت. هدف یزید از شعر ابن‌ذی‌بعره که به آن استشهاد کرد، آشکار می‌شود. او درحالی‌که با خیزران خود، بر لب و دندان پسر رسول خدا می‌زد، گفت: 
 لَعِبَت هاشِمُ بِالمُلک فَلا
 خَبَرٌ جاءَ و لا وَحیٌ نَزَل
 (هاشمیان با حکومت بازی کردند، نه خبری (از آسمان غیب) آمده و نه وحی نازل شده است.)