کتاب اینک شوکران 1: منوچهر مدق به روایت همسر شهید ناله عشق یک خط کلفت سیاه، وسط یک قهوه‌ای سوخته. حروفی به رنگ سفید که کنار هم کلماتی را ساخته‌اند. دو واژه برجسته سفید رنگ؛ «اینک شوکران». اینک شوکران، نوشته‌هایی است درباره مردانی که در سال‌های جنگ، زخمی شدند. زخم‌ها اما آن‌ها را نبرد، زخم‌ها ماند تا سال‌ها بعد از جنگ و محملی شد برای نماندنشان. اینک شوکران، برجسته است، پررنگ است، درست مثل همان کلمه‌هایی که وسط قهوه‌ای سوخته جلد، حک شده‌اند. اینک شوکران، جلد یک، روایت عشق است. می‌توان آن را حس کرد، یک حس لطیف غمناک، درست مثل عشق، در هر سطر به رگ ذهنت رانده می‌شود. مورمور عشق را حس می‌کنی. حسرتش به دلت می‌نشیند. بله! حسرت. «منوچهر مدق» و «فرشته ملکی» در قلبت حسرت می‌آفرینند. حس‌هایشان یکی است، حسی از روح یکی به روح دیگری نفوذ می‌کند :«منوچهر صبور بود. بی‌قرار که می‌شد، من بی‌طاقت می‌شدم.» فقط این نیست. بازیگوشی‌های زمینی هم هست: «آن روز، از روی شیطنت یک طرف ریش‌هایش را با تیغ برده بود تا چانه، و بعد چون چاره‌ای نبود، همه را از ته زده بود... منوچهر مجبور شد یک ماه مرخصی بگیرد و بماند پیش فرشته. رویش نمی‌شد با آن سر و وضع برود سپاه، بین بچه‌ها.