در واقع پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) با حدیث معروف «حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنِ» جایگاه و مقام حضرت امام حسین (علیه السّلام) را برای صحابه ترسیم نمودند و مسلمانان را از منزلت والا و بی نظیر این سبط خویش و امام آنان آگاه نمودند تا بلکه در شرایطی که باطل و تزویر در میان مسلمانان جای باز می کند، آنان با استناد به سخنان ایشان و چنگ به ریسمان محکم الهی و چراغهای هدایت بر کشتی نجات سوار گردیده و از طوفانهای نفاق و ضلالت رهایی یابند اما هزاران افسوس که این سخنان پیامبر (صلی الله علیه و آله) گرچه شنیده شد ولی به بطن جان ننشست و حضرت سید الشهداء (علیه السّلام) در دشت کربلا در برابر هزارها نفر از به ظاهر مسلمان با چنان مظلومیتی به شهادت رسیدند که در تاریخ نظیر آن را سراغ نداریم.

در اینجا چند حدیث از رسول الله (صلی الله علیه و آله) ذکر می کنیم که حسین (علیه السّلام) را از خویش و خود را از حسین (علیه السّلام)  معرفی می نمایند:

حَدَّثَنِی الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ الزَّعْفَرَانِیُّ بِالرَّیِّ قَالَ حَدَّثَنَا یَحْیَی بْنُ سُلَیْمَانَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُثْمَانَ بْنِ خَیْثَمٍ عَنْ سَعِیدِ بْنِ أَبِی رَاشِدٍ عَنْ یَعْلَی بْنِ مُرَّةَ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاطِ. (1)

حسین بن علی زعفرانی با اسنادی از یعلی بن مرّه نقل کرده است که وی گفت رسول خدا (صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) فرمودند: حسین از من و من از حسین هستم، کسی که حسین را دوست بدارد خدا او را دوست دارد، حسین سبطی (2) از اسباط است.

قَالَ یَعْلَی بْنُ مُرَّةَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (ص) یَقُولُ: حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنِ أَحَبَّ اللَّهَ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاطِ.(3)

یعلی بن مرّه از پیغمبر اسلام (صلی اللَّه علیه و آله) روایت می کند که فرمودند: حسین از من و من از حسین هستم. خداوند دوست دارد هر کسی را که حسین را دوست بدارد، حسین یکی از اسباط است.

روی أن النبی (صلی اللّه علیه و آله) خرج مع أصحابه إلی طعام دعوا إلیه فإذا بالحسین (علیه السلام) و هو صبیّ یلعب مع صبیة فی السّکّة، فاستنتل رسول اللّه (صلی اللّه علیه و آله) أمام القوم فطفق الصبیّ یفرّ مرّة هاهنا و مرّة هاهنا و رسول اللّه (صلی اللّه علیه و آله) یضاحکه، ثم أخذه، فجعل إحدی یدیه تحت ذقنه و الأخری تحت فأس رأسه، و أقنعه فقبّله و قال: «أنا من حسین و حسین منّی، أحبّ اللّه من أحبّ حسینا، حسین سبط من الأسباط.»(4)

روایت شده که پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) با صحابه برای صرف غذا دعوت شده بودند؛ خارج شدند که ناگاه با حسین (علیه السّلام) در حالی که پسر بچه ای بود که در کوچه با دوستش بازی می‌کرد رو به رو شدند پس رسول الله (صلی اللّه علیه و آله) پیش رفتند و سپس کودک شروع کرد به فرار کردن به این سمت و آن سمت و رسول اللّه (صلی اللّه علیه و آله) نیز با او می‌خندیدند سپس او را گرفتند و یک دستشان را زیر چانه اش و دیگری را بر روی سرش قرار دادند. او را بوسیدند و فرمودند: «من از حسین هستم و حسین از من. خداوند دوست دارد کسی را که حسین را دوست بدارد حسین سبطی از اسباط است.

این حدیث در منابع دیگر نیز نقل شده است: در مناقب است که ابن ماجه در «سنن» و زمخشری در «فائق» آورده اند که: نبی مکرم اسلام (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) حسین (علیه السّلام) را دید در کوچه با کودکان بازی می کند پس پیغمبر خدا جلوی ایشان آمد و یک دست خود را بگشود حضرت حسین (علیه السّلام) از این سوی به آن سوی می گریخت و رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) با او میخندید، پس او را بگرفت و یک دست زیر زنخ (چانه) او گذاشت و دست دیگر بر سر او و سر او را بلند کرد؛ بوسید و فرمود: «حسین منّی و انا من حسین؛ خدای تعالی دوست دارد کسی را که حسین (علیه السّلام) را دوست دارد و حسین سبطی از اسباط است.»(5)