سلسله جلسات تفسیر قرآن کریم توسط حضرت آیت الله العظمی خامنه ای از پاییز سال 1350 در مدرسه «میرزا جعفر» مشهد (دانشگاه رضوی فعلی) شروع شد. در این جلسات سوره های مبارکه ی مائده، انفال، برائت و آیاتی از سوره مبارکه یونس مورد تفسیر و تبیین قرار گرفت. تفسیر سوره مبارکه برائت از اوایل سال 1351 آغاز و حدوداً تا بهمن 1351 -برابر با محرم الحرام 1393 هجری قمری- ادامه یافت. این درس تفسیر که یکی از دو درس تفسیر در حوزه علمیه مشهد در آن روزگار بود، به طور معمول در روزهای تعطیلی دروس رسمی حوزه یعنی پنجشنبه ها و جمعه ها در «مدرسه میرزا جعفر» از مدارس علمیه در محدوده حرم مطهر و بعها در مسجدی در «پایین خیابان» و سپس «مسجد قبله» برگزار می شد. روش به کار رفته در این جلسات تفسیری، «روش اجتهادی» است که در آن بر استفاده و راهیابی به مقصود آیات با استفاده از تفکر و تعقل تأکید شده است. ضمن اینکه در کنار روش عقلی، استفاده از روش تفسیری «قرآن به قرآن» و بهره گیری معتنابه از روایات کاملاً مشهود است. این جلسات به دلیل مضمون و محتوای روشنگرانه و کاربردی آن در زنده کردن روح اسلامی در مخاطبان از سوی رژیم طاغوت به شدت مورد توجه و کنترل بوده است. پیش از این و در سال 1393 مجموعه مبانی و قواعد تفسیری حضرت آیت الله العظمی خامنه ای برگرفته از متون این جلسات تفسیری به صورت کتابی مستقل، استخراج و از سوی نشر «نسیم انقلاب» وابسته به «انتشارات انقلاب اسلامی» با عنوان «مروری بر مبانی، روش و قواعد تفسیری حضرت آیت الله العظمی خامنه ای در تفسیر سوره توبه» منتشر شده بود. برای تتمیم فایده، آن کتاب به ابتدای متن تفسیر سوره مبارکه برائت افزوده شد. این کتاب برای مجامع علمی و نیز عموم مردم قابل استفاده است و می تواند منبعی برای دروس تفسیر تخصصی و مبانی و قواعد تفسیری رشته علوم قرآن و حدیث قرار گیرد.