سرزمین بی کران کتابی می باشد که با نگاه و رویکرد آشنا کردن ایرانیان با زندگی و تمدن هزاران ساله‌شان نوشته شده است. این اثر به بررسی دستاوردهایی می‌پردازد که مردم ایران زمین در طول سالها به دست آورده‌اند و این دستاوردها زمینه‌های مختلفی را از پزشکی گرفته تا شعر و ادبیات، ورزش و رقص و بازی‌ها شامل می‌شود.

ایوب گبانچی در مقدمه این کتاب این کتاب درباره اثرش اینطور نوشته است: «یکی از راه‌های شناخت و پیشرفت در هر کشوری خوانش و آشنایی با تاریخ و پیشینه آن دیار است. الکساندر دوما می‌‌‌‌گوید: تاریخ نوشتاری یک تبار، سند ملّیت و سند آزادی آن تبار به شمار می‌‌‌‌آید.

شوربختانه، ما ایرانیان چندان علاقه و مهری به دانستن گذشته و تاریخ نیاکانمان و چندان عشقی به پژوهش، کتاب‌خوانی، بررسی و خوانش جستارهای تاریخی نداریم. عارف قزوینی می‌نویسد: «به ملتی که از تاریخ خویش بی‌خبر است، به جز حکایت محو و زوال نتوان گفت.»

عدم توجه برخی مسئولان به یادمان‌های ملی و میراث ماندگار، هنر و شخصیت‌های بزرگ و تاریخ باعث شده تا کشورهای همسایه با تاریخی وارونه و جعلی، این میراث را به نام خود کنند و یا با نفود در سازمان‌های هنری ـ فرهنگی جهانی، این مهم را به نام خود مصادره کنند.

مانند ثبت چوگان، تار، موسیقی عاشیق آذربایجان به نام کشور تازه خودگران، آذربایجان، که روزگاری بخشی از سرزمین ایران و نامش اران بوده است یا مصادره بزرگانی چون عنصری به نام ترکمنستان، رودکی به نام تاجیکستان، مولوی به نام ترکیه و افغانستان، مهستی گنجوی و نظامی گنجوی به نام آذربایجان (اران) ابوریحان بیرونی به نام امارات، ابوعلی‌سینا (پورسینا) به نام قطر، ابن هیثم به عراق، اسحاق و ابراهیم موصلی به اعراب، ثبت خوراک، نوشیدنی، داروهای سنتی، عرقیات و بازی‌های کهن ایرانی به نام ترکیه، هند، آسیای میانه، عراق، پاکستان، لبنان و ... .

وارونه کردن قهرمانان ملی، استوره‌‌ای داستانی و حماسی ایران زمین به نام کشورهای تازه‌تأسیس، مانند ملانصرالدین به ترکیه، بابک خرمدین به آذربایجان، قهرمانان داستان‌های هزار و یک شب (الف لیله و لیله) به اعراب، رستم دستان به افغانستان، آسیای میانه و بلوچستان پاکستان، یعقوب شیردل (لیث) به رابین‌هود انگلیسی، کاوه آهنگر به کردستان عراق، و این قصه سر دراز دارد.

به گفته حافظ:

شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان

ورنه پروانه ندارد به سخن پروایی»