حدود سه قرن پیش، در ایرانی که آخرین پادشاهان صفوی بر آن حکومت می‌کردند، مشکلاتی جدی نظیر بی‌ثباتی اقتصادی و خشکسالی باعث ایجاد یک بحران اساسی شد؛ بحرانی که باعث شد ایران در موضع ضعف قرار بگیرد و اصفهان که در آن زمان پایتخت کشور بود، توسط نیروهای افغان محاصره شود. در این محاصره کاری از دست پادشاه وقت برنمی‌آمد، به همین دلیل وقتی شاهزاده طهماسب به جمع‌کردن قشون مشغول شد، فردی به نام نادر قلی از قبیله افشار توانست جمعیت بسیاری را فراهم کند و به کمک او بیاید. ذره‌ذره مشخص شد که این نه یک فرد عادی که یک نابغه نظامی است و پس از مدتی، این فرد تبدیل شد به نادرشاه افشار. کتاب «ایران در آستانه تغییر» به همین تحولاتی می‌پردازد که از زمان حمله افغان‌ها شروع شد و تا دوره انقلاب مشروطه ادامه داشت. اگرچه نادر توانست ایران را از دست دشمن نجات بدهد، اما حکومت گرفتن او برابر شد با سوءاستفاده از قدرت، وحشی‌گری و قشون‌کشی‌های افراطی. پس از افشاریان، کریم‌خان زند به سلطنت رسید و سلسله زندیه را برپا کرد؛ و پس از پادشاهان زند بود که قاجاریان به قدرت رسیدند. این روند تاریخی پُر است از تحولات اعتقادی، فرهنگی و اقتصادی که به‌موازات دگرگونی‌های اروپا و انقلاب صنعتی در ایران نیز رسوخ کردند و موجب ایجاد وقایع خوب و بد زیادی شدند. «علی‌اصغر سیّدآبادی» این کتاب را که هشتمین جلد از مجموعه «داستان فکر ایرانی» است، با نثری روان و جذاب نگاشته که مخصوص نوجوانان است و در آن تلاش کرده پیشینه‌های فکری و باورهای سنتی ایران را برای ایجاد شناخت بهتر نسبت به شرایط امروز، به تصویر بکشد.

 در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانیم

 «اقدامات نادر چنان بزرگ و بااهمیت بود که عملاً برای طهماسب که ظاهراً شاه ایران شده بود، و پس از او عباس میرزا، نوزاد هفت‌ماهه‌ای که با نام شاه‌عباس سوم به دست نادر بر تخت شاهی ایران نشسته بود و نادر نایب‌السلطنه‌اش به شمار می‌آمد، جایی نبود. پیروزی‌های بزرگی که نادر به دست آورده بود، مقدمات انتقال سلطنت را به سلسله افشار فراهم کرده بود. نادر پس از آنکه مناطق ازدست‌رفته را بازگرداند، بزرگان را که تعدادشان به 100 هزار نفر می‌رسید، در دشت مغان گرد آورد و از آنان خواست که بین طهماسب و عباس میرزا یکی را به‌عنوان پادشاه برگزینند؛ اما بزرگان به نادر اصرار کردند حکومت را بپذیرد. او با اصرار بزرگان خود را پادشاه ایران خواند. نادر که توانسته بود بار دیگر وحدت را به ایران بازگرداند، می‌توانست ازآن‌پس به بازسازی ایران بپردازد و اقتدار گذشته را به ایران بازگرداند. اما او به‌جای توجه به مصلحت و منافع ملی در اندیشه‌های دیگری بود. در همان گردهمایی دشت مغان در نخستین اقدام، وقتی موضوع تغییر مذهب شیعه را مطرح کرد و ملایی زیر لب اعتراض کرد، بلافاصله کشته شد. او پس از پادشاهی‌اش به‌جای بازسازی ایران که سال‌ها از پراکندگی و جنگ رنج‌برده بود، به هندوستان لشکر کشید. در لشکرکشی‌هایش و در مسیر حرکت سپاهش چنان با بی‌رحمی با مردم رفتار می‌کرد که حکایتش را تاریخ‌نویسان بارها نوشته‌اند و چشم‌های بسیاری را کور کرد و از کله کشتگان مناره‌های بسیار ساخت. اما سرانجام زندگی او نیز به پایان رسید.»