از جمله کارهایی که باید بکنید، یکی این است که مخاطب خودتان را خلق کنید. اگر به فکر این باشید که که مخاطب جبهه مقابل را تصرف کنید، ممکن است همین فکر، شما را وسوسه کند که به تقلید کار جبهه مقابل بپردازید. بعضی از عناصر جبهه خودی، که مثلا داستان می نویسند یا فیلم می سازند، با این خیال که مخاطبین جبهه مقابل را جذب کنند، به مسائلی میپردازند که نویسنده یا فیلمساز جبهه مقابل به آن پرداخته است. این کار، به هیچ وجه صحیح نیست؛ چون به سایش در جبهه خودی کمک میکند. اگر دشمن ما با تکرار یک حرف، گوش ها را با آن آشنا میکند ما نباید مجبور شویم حرفی را که او می خواهد، تکرار کنیم. آیا ما هم باید برای عقب نماندن از او در قصه و شعر و فیلم و فیلم نامه از وضع موجود انتقاد کنیم؟ چرا انتقادی کنیم که به معنای عیب جویی، ایراد گیری و نیش زدن است؟! چرا به خودمان نیش بزنیم؟! اگر وضع موجود اشکالی دارد همت بگماریم تا اشکال را برطرف کنیم. چرا خرابش کنیم؟ ما نباید به خودرویی که در گردنه نفس گیری ناله کنان بالا میرود، حرکتش کند و مشکلی دارد سنگ بزنیم چون اگر سنگ بزنیم متوقف می شود. باید به آن خودرو کمک کنیم و هلش بدهیم که بالا برود. من اصلا نمی گویم مخاطبتان یک عده خوب باشند مخاطب شما همه بشریتند "و ما ارسلناک الا کافه للناس"(سبا 28) نمی گویم که شما یک مشت حزب اللهی مومن را پیدا کنید آنها را آهسته و خصوصی بیاورید حرفهایی به آن ها بزنید و سپس ولشان کنید بقیه هم خودشان بروند. من میگویم شما مشخصه خودتان در پیامتان را حفظ کنید و بگذارید کسانی که مخاطبتان قرار می گیرد این طعم برایشان خوشایند باشد. همان کاری که پیامبران و مصلحین دنیا کردند. والا اگر قرار باشد با دست خودمان دور خودمان دیوار بکشیم که واویلاست.