کتاب چهل جلوه از ولایت در عاشورا ین کتاب رویکردی عرفانی واقعه کربلا و حوادث روز عاشورا دارد و نگارنده با بضاعت کم خود چهل خوشه از فرض بی پایان عاشورا و کربلا را به عنوان چهل نکته عرفانی برداشت کرده است. مقدمه این کتاب با قلم اخگری به عنون مقاله­ای مستقل تدوین کرده است که با توجه به زیبایی مقاله و مناسبت آن با کتاب حاضر با اندکی تغییر گنجانده شد و امید می­رود که مورد استفاده مشتاقان راه حسین (ع) قرار گیرد. یکی از ویژگی­های ادبیات عرفانی رمزی بودن آن است. از آنجایی که واژگان را یارای آن نیست که مفاهیم بلند عرفانی را در خویش جای دهد و عارف در کشف و شهود نمی­داند چگونه هجوم لحظه­های ناب را تاب آورد از رمز مدد می­جوید تا بدان بتواند گوشه­ای از دریافت­هایش را بیان کند و عیان نماید. نگاهی گذرا به سیر کاربرد واژه مقدس حسین در ادبیات عرفانی فارسی نشان دهنده نمادین و رمزی شدن این نام است و این خود نیز بیانگر عمق معنا و مفهوم این حادثه عظیم و مفاهیم مکنون در آن و وقایع باطنی و مخزون در پوسته ظاهری آن است. برای آن که نویسنده بتواند سیر کاربرد این نام مقدس را بررسی کند این سیر را بر چند دوره تقسیم کرده است: - نام مقدس حسین در نخستین دوره­های ادبیات عرفانی - رابطه نمادین عشق و حسین در اشعار سده­های میانی - داستان عشق و حسین (ع) در گنجینه اسرار عمان سامانی - تجلی عاشقانه حسین (ع) در شعر معاصر - عشق و حسین و مقاومت در ادبیات مقاومت این کتاب در باب چهل ولایت پیرامون عاشورا نوشته شده است که عناوین آن عبارتند از: ولایت مظهر عشق الهی، ولایت حلقه اتصال، ولایت و وراثت، ولایت در منزل نور، ولایت در منزل هدایت، ولایت در منزل مسئولیت، ولایت و هجران، ولایت در کعبه، ولایت در منزل توبه، ولایت مدار حق، ولایت و دنیا، ولایت و روز عاشورا، ولایت و خاک کربلا، کربلای ضمیر، ولایت در شب عاشورا، ولایت و قرآن، ولایت و عشق صادق، ولایت و آب، ولایت و شراب طهوری (قمر بنی هاشم (ع))، ولایت و شراب زنجبیلی (حضرت علی اکبر (ع))، ولایت و شراب کافوری (حضرت قائم (ع))، ولایت و شراب سلسبیلی(علی اصغر (ع))، ولایت و رحیق مختوم (عبدالسر بن حسن)، ولایت و شراب تسنیم شهدا، ولایت و یاری کائنات، ولایت و شوق شهادت، ولایت و صبر، ولایت و عزت و افتخار، ولایت و ختامه صیک (زینب کبری (ع))، ولایت و اسارت، ولایت و بلا، ولایت و زیبایی شهادت، ولایت و غربت (مسلم بن عقیل)، خرابه طور سینا، سرسر، ولایت و بکاء، ولایت و شراب ایوبی (امام سجاد (ع))، ولایت و منطق پیروز، ولایت و عبرت آموزی در تاریخ. در بخشی از این کتاب می­خوانیم: در تاریخ آنها که بسیار گریه می­کردند پنج نفرند. حضرت آدم (ع)، حضرت یعقوب (ع)، حضرت یوسف (ع)، حضرت زهرا (ع) و امام زین العابدین (ع). حضرت آدم (ع) در فراق بهشت آن قدر گریه کرد که بر اثر سوزش اشک در چهره­اش مانند دو نهر گود افتاده بود. یعقوب در فراق یوسف آن قدر گریست که چشمانش نابینا شد و خانواده­اش به او اعتراض کردند و گفتند: به خدا سوگند آنقدر یوسف یوسف می­کنی که می­ترسیم مریض شوی یا بمیری. اما یوسف در زندان آن گریه کرد که زندانیان به تنگ آمدند و گفتند: یا روز گریه کن و شب آرام گیر یا شب آرام بگیر یا شب گریه کن و روز آرام باش. اما حضرت زهرا (ع) آنچنان گریه می­کرد که مردم مدینه به تنگ آمدند و گفتند: گریه تو ما آزرده است. لذا حضرت زهرا به مقابر شهدا می­رفت و گریه می­کرد و شب به خانه بازمی­گشت. اما علی بن حسین (ع) چهل سال در عزای پدر گریست. وقتی نبود که غذا برایش بیاورند و او را با دیدن غذا گریه نکند تا آنکه غلامش عرض کرد: پسر پیغمبر می­ترسم خود را هلاک کنی. فرمود: هرگاه کشتار فرزندان فاطمه (ع) را به یاد می­آورم گریه گلویم را می­فشارد. سیدبن طاوس در لهوف از امام صادق (ع) روایتی آورده است که حضرت فرمود: زین العابدین حدود چهل سال بر پدر بزرگوارش گریست، در حالی که روزها را روزه می­گرفت و شب­ها را عبادت می­کرد. هنگام افطار غلام آن حضرت غذایش را حاضر می­ساخت و عرض می­کرد: غذایتان را میل فرمایید.