کتاب رجعت سرخ ستاره (مجموعه شعر) مجموعه مثنوی‌ها و غزل‌های علی معلم دامغانی شاعر، نویسنده و مثنوی‌سرای بزرگ زبان فارسی. این مجموعه نخستین بار در سال 1360 یعنی یک ربع قرن پیش منتشر شد و پس از اصرارها و مراجعات دوست‌داران شعر معلم بارها تجدید چاپ شد. در این چاپ محمدرضا ترکی در توضیح اشعار کتاب پانوشت هایی نیز افزوده است. برخی مثنوی‌های معروف مانند: «باور کنیم سکه به نام محمد است»، «سیه بپوش برادر، سپیده را کشتند» در این کتاب قرار دارند. این مجموعه نخستین بار به سال 1360، یک ربع قرن پیش منتشر شده و به رغم نایابی چاپ نخست و با وجود اصرارها و مراجعات مکرر به چاپ دوم رسیده است. در این کتاب مثنوی های اول و مثنوی دوم، غزل های پراکنده از دنیای غزلهای علی معلم بدون هیچ ترتیبی گرد آمده‌اند. مثنویهای معروف مانند: باور کنیم سکه به نام محمد است با این مطلع که: باور کنیم رجعت سرخ ستاره را میعاد دستبرد شگفتی دوباره را باور کنیم رویش سبز جوانه را ابهام مرد خیز غبار کرانه را و یا مثنوی که به شهید دکتر علی شریعتی تقدیم شده است. به این عنوان که سیه بپوش برادر سپیده را کشتند با مطلع: گزین شدند و سواره گزیده را کشتند سیه بپوش برادر سپیده را کشتند و یا مثنوی تاوان این خون تا قیامت ماند بر ما که تقدیم شده با سالار شهیدان امام حسین (ع) از گزیده‌های مجموعه حاضر است. در بخش غزلها، غزلهای زیبایی مانند: بخت گران خواب با مطلع: کار دل شکسته خود پاک ساختیم تنها نه در قمار غمت پاک باختیم و یا غزل زیبای بی‌دماغی گلچین با مطلع: به بوی زلف توام در قفس نواخت بهار صبا ز خیل اسیران مرا شناخت بهار و یا غزلی با این مطلع که: دلم ز گریة بی‌گاه خویشتن شاد است ز سیل خانة ما هست اگر که آباد است از غزلهای زیبای گزیده علی معلم است. شاعر مجموعه به جای مقدمه کتاب دربارة کتاب حاضر چنین می‌نویسد: این قدر هست که مرا در انتشار این مجموعه، هرگز رغبتی نبوده است، پافشاری برخی از ارباب فتوت به تشویق و دلگرمی من، این داغ را بر گردة ادب فارسی نهاد. «وه که چه طعنه زنند بر من و باز هم بر من شاعران» شاید که به حرمت نام و یاد آن عزیزان که بر زبان قلم رفته است. اهل معنی در این هرزه دراییها به دیرة اغماض بنگرند و بر این بیچاره ببخشایند. غزل از شاعر را می‌خوانیم: دلم ز گریة بی‌گاه خویشتن شاد است ز سیل خانة ما هست اگر که آباد است به دولت غمت از عالمی رها شده‌ایم اسیر خویشتن است آن که از تو آزاد است مرا جفای تو خوش‌تر که پند بی‌دردان رهین برق شود خرمنی که بر باد است یکی به ناله‌ام از کاروان نمی‌خیزد به سقف مقبره گویی جرس به فریاد است به صبر پهلوی خسرو درید عشق،‌ این زخم گمان مدار که تنها نصیب فرهاد است معلم! از که ستانیم داد دل که سبو به حکم حادثه آماج سنگ بی‌داد است