کتاب فانوس حرم - بر اساس زندگی‌نامه شهید مدافع حرم محسن فانوسی بالاخره با بغض عجیبی سر صحبت را باز کرد خیلی تلاش می کرد پیش ما گریه نکند می گفت: کنار هم بودیم، سه دقیقه نشده بود از هم جدا شدیم. من رو صدا زدن عقب، کار داشتن. بعد گفت: سمیرا، قرار نبوده من برم، باز هم جا موندم. اگه فقط سه دقیقه دیرتر میرفتم، اگه بیات یا کیانی جای من میرفتن، اگه منو صدا نمیزدن....! نمیدونم چی شد که من رو صدا زدند! چرا باید من بمونم! چرا باید بدن تکه تکه شده دوستانم رو جلوی چشمانم ببینم. دوستانی که سال ها با آنها زندگی و کار کرده ام. اما حالا من مانده ام و داغ این عزیزان.. - سمیرا، مگه نگفتم دعا کن خدا من رو هم قبول کنه. دعا کن من لیاقت شهادت پیدا کنم. دعا کن از دوستام جا نمونم. سمیرا مهدی رو یادته، من و مهدی با هم رفتیم تو سپاه، با هم قرار گذاشتیم بریم تو رسته ای که با روزهای قشنگ زمان جنگ ارتباط داشته باشیم، تا زندگی مون با شهدا عجین باشه و شهادت رو همیشه لمس کنیم. گفتیم گروه تخریب هم با امروز کار داره هم با دیروز. تخریب میتونه ما رو با حال و هوای زمان جنگ آشنا کنه، میتونه درِ باغ شهادت رو برای ما باز کنه. اما مهدی رفت و من موندم. حالا دوباره دو نفر دیگه رفتن و من باز هم جا موندم... دیگه نمی تونم دوری رفقا رو تحمل کنم. چند ساله که از اون ها جا مونده ام... وای خدا ... گریه اش قطع نمی شد. «سمیرا، کیانی وسط زمین و آسمون تکه تکه شد! خودم با همین دست هام تیکه های بدنش رو جمع کردم. دستش یه طرف بود، پاش یه طرف. شهادتش برای من روضه مجسم بود.