کتاب گفتمان ادبیات سیاسی ایران در آستانه دو انقلاب انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی، این دو پدیده شگفتانگیز تاریخ یکصد ساله اخیر ایران،اگر به درستی شناخته و شناسانده شوند، میتوانند نقاب از رخ بسیاری از رازها و رمزها و خویها و بایدها و نبایدها برکشند. در هر دو انقلاب ، نشانهای برجستهای از صفا، سادهدلی، ایثار، وطندوستی، عدالتجویی و آزادیخواهی میتوان یافت، همچنان که میتوان جای پای حقد، حسد، کینه، توطئه، تهمت و دروغ را نیز در سنگفرش کوچههای تاریخشان دید! در میان کسانی که در مورد این دو پدیده تاریخی سخن گفتهاند، هم قلمهای سلیم و سالم دیده میشود و هم قلمهای کینه توز و انتقامجو و حتی در پارهای موارد دروغزن و دریک کلام ناسالم! اما در مورد وقوع این دو انقلاب فرضیات گوناگونی مطرح شده است ؛ ولی فرضیهای که به گمان نویسنده این اثر از روایی و کارایی بیشتری برخوردار است، فرضیه فرهنگی است. به این معنی که فرهنگ در معنی گستردهاش، مهمترین عامل شکلگیری و پیروزی این دو انقلاب بوده است. این فرهنگ را بیشتر به شکل ادبیات سیاسی و در قالب گفتمانی میتوان تبیین کرد. منظور از گفتمان و رویکرد گفتمانی، مجموعه عوامل تأثیرگذار بر ذهن و زبان و رفتار و کردار مردم است؛ از دین و مذهب و ایدئولوژی گرفته تا شعر و ادب و هنر . از شعارهایی با درونمایه مذهبی و اجتماعی و اقتصادی و سیاسی گرفته تا موسیقی و ترانه و تصنیف و نمایش و روزنامه و شبنامه! در این کتاب از همه این عوامل به ایجاز و اختصار سخن به میان آمده است.