مرآه الرشاد: آیین راست پویی

مرآه الرشاد: آیین راست پویی این کتاب، بر گردان یکی از رساله های این علامه نامدار و پرکار می باشد که با همه سادگی و فشردگی، پربار از رهنمودهای تربیت و بارور از معارف اصیل و ریشه دار و هدفمند فرهنگ اسلامی و در بردارنده بن مایه های هدایتی و بنیادهای اخلاق فردی و اجتماعی است و آیین نامه بهروزی و کارنامه انسان سازی، که گویای جامعیت علمی و ژرف نگری های آرمانی این رجالی مال اندیش و اندرزهای دلنوازانه ایشان است تا بذر ستوده های اخلاقی و مشی و منش نکو را در دل های مستعد جوانان بکارد و در نهایت، صفای باطن، برای آنان به ارمغان آرد. بی تردید، تازگی و پرمایگی این اثر مختصر ـ اما پرگهر ـ از آن روست که از آبشخور قرآن و حدیث، بهره ور است. حاج شیخ محیی الدین مامقانی فرزند آن عالم بزرگوار نیز با پژوهشی ژرف کارانه، کوشیده است منابع و مآخذ احادیث و روایات مورد استناد در این کتاب را، شناسانده و با بیان روشنگرانه خود، بر کار آمدی و باروری و اثر بخشی و اعتبار آن بیفزاید. مترجم هم با اشعاری که در کنار ترجمه کتاب آورده بر طراوت و حلاوت آن افزوده است. این اثر پس از مقدمه و زندگی نامه مؤلف گران قدر و فرزند دانشمندش وارد ترجمه متن کتاب شده است. این کتاب در پنج فصل تدوین شده است: «فشرده ای پیرامون اصول پنجگانه اعتقادیی»، «اندر طاعت خداوندگار و پرهیزدادن از گناه و سستی کاهلی و نهی از سپری نمودن عمر در آنچه نشاید و نباید... و دیگر وصایا»، «گزیده ای پیرامون دیگر سجایای اخلاقی»، «در فضلیت دانش اندوزی و آنچه وابسته به آن است»، «سفارش هایی در امور معیشت و نکو زیستن». در بخشی از این کتاب می خوانید: «فرزندم! در هر روز و شبی؛ بسته به توانایی ات، مجلس سوگواری حضرت سیدالشهداء علیه السلام را بر پا بدار. چنانچه توشه آن، تو را فراهم نبود و جز خواندن کتاب تعزیه برای خانواده ات در شبانه روز، امکانی برای تو میسر نباشد؛ چنان کن، زیرا در مراتب سر سپاری به طاعت پروردگاری، او را جایگاهی یگانه و بی همانند است. او دُردانه خداوند متعال است، از آن روی که جان و مال و فرزند و خانمان را و هر آنچه داشت، یکسره در راه خدای تعالی، فدا نمود. پس، توسل جستن به آن بزرگوار، خیر دنیا و آخرت را در پی دارد و رستگاری هر دو سرا را. فرزندم! هر روز، یک بار؛ به زیارت آن بزرگوار از دور دست، پای بند باش و در هر ماه نیز؛ یک بار به سویش، روان باش، و دست کم در مواقف هفت گانه [زمانی هایی که زیارت ایشان مستحب است] زیارتش کن، و اگر در شهری دور افتاده باشی، به سالی یک بار. هر که متن روایات را دریافته باشد و بر آنچه یاد آور شدم، پای بند باشد و آثار و نتایجی که من دیده ام، درک کرده باشد، هرگز آنچه را که یاد آورد شدم، رها نخواهد ساخت. در زیارت ایشان و برپایی سوگورای اش، آن چنان کرامت هایی دیده ام که خردها را، حیرت فزاید و کمترین اثرش این بوده است که پیش نیامده که ایشان را زیارت کرده و گشایشی در کار و فراخی در روزی خود نیافته باشم. و آن چه نزد خداوند متعال است، نیکو تر و پایدارتر است.»