مجموعه داستان ضیافت را میتوان به جرات از نخستین تجربههای سید مهدی شجاعی در داستاننویسی کوتاه به شمار آورد؛ چرا که حاصل بسیاری از آنها داستانهایی است که شجاعی در ابتدای جوانی و سالهای دهه پنجاه تالیف کرده است. ضیافت از این منظر شامل داستانهایی است که ویژگی عمده آنها آرمانگرایی نویسندهاش و اصرار وی بر ترسیم چهارچوبی انتقادی است که از منظر آن؛ شجاعی نگاه نافذ و منتقد خود به پدیدههای به طور عمده اجتماعی پیرامونش را، به چالش کشیده است. بر همین اساس در داستانهای این مجموعه کمتر میتوان تکنیکهای روایی را جستجو کرد، اما طعم ناب دید بیپروای نویسنده در این داستانها، راه را برای آشنایی با تفکر و شکلگیری اندیشه شجاعی به منظور انعکاس زشتیها و زیباییهای زندگی در اجتماع پیرامونش در داستان باز میکند و در کنار آن برای بسیاری از داستاننویسان جوان مسیری را نشان میدهد که یک نویسنده صاحب قلم در گامهای نخستین قصهنویسی طی کرده است.