انسان سیاسی از منظر فقهی

انسان سیاسی از منظر فقهی یکی از موضوعات مهم فقهی که پژوهش اجتهادی درباره آن ارزشمند است؛ انسان سیاسی است. برای مطالعه انسان سیاسی، تاکنون، دو رویکرد فلسفی و جامعه شناختی در پیش گرفته شده است. رویکـرد فلسفی به مطالعه هویّت شناسانه و ارزش شناسانه انسان سیاسی می پردازد و اصول کلی حیات سیاسی او را روشن می سازد. رویکرد جامعه شناختی نیز انسان سیاسی را در طبقات اجتماعی مطالعه می کند. اما منظـر فقه سیاسی انسان سیاسی را از جهت موضوع بودن در فقه مطالعه می کند. رویکرد فقهی در مطالعه انسان سیاسی رویکردی بدیع است؛ هم برای عالمان سیاست که از منظر فقهی به این موضوع نگاه نکرده اند و هم برای فقیهان که مطالعات موضوع شناسی با این رویکرد در میان آنان چندان مرسوم نبوده است. محقق در این کتاب ین کتاب، انسان سیاسی را از سه جهت مورد مطالعه قرار می دهد: انسان سیاسی به عنوان موضوع خطابات شرعی، انسان سیاسی به عنوان مفسر خطابات شرعی، انسان سیاسی در مفاد خطابات شرعی. این کتاب بر محور خطاب شرعی سامان یافته است. سه پرسش مهم حول این محور درباره انسان سیاسی طرح می شود: 1ـ در نزول شریعت بر انسان سیاسی، آیا قید (سیاسی) خصوصیتی داشته است؟ 2ـ قید سیاسی برای کسی که شأنیت او برای تفسیر متن وحی پذیرفته شده است(فقیه)، چه جایگاهی دارد؟ 3ـ در مفاد خطابات شرعی انسان سیاسی چگونه توصیف می شود؟ نویسنده با روش مراحل تفکر که مرحوم مظفر در منطق تبیین کرده، البته با توجه به غیر خطی بودن این فرایند، درصدد پاسخ به این پرسش ها بوده است.