در من هوا سرد است ادبیات اجتماعی زنان در ایران قدمت درازی ندارد. شاید بتوان به نوعی تاریخچه شکل‌گیری آن در قالب مدرن را به نخستین تلاش‌های زنان نویسنده ایرانی در یکصد سال اخیر برای خلق آثار داستانی با محوریت زنان و آنچه در خیال و زندگی آنان می‌گذرد نسبت داد و البته این جدای از پیشینه کلاسیک ادب فارسی است که زنان بخش قابل توجهی از شخصیت‌ها و چهره‌های سازنده آن را شکل می‌دهند. ادبیات زنانه را شاید بتوان در یک تقسیم بندی ساده به آثاری تقسیم کرد که نویسنده آنها زن است و آثاری که از زبان یک مرد نوشته شده است که اصل این اتفاق و تفاوت را می‌توان در زاویه دید اثر و نوع نگاه آن به شرح تحول زندگی یک زن در بستر روایت داستانی دید. در داستان‌های نوع اول به طور معمول زن‌ها در موقعیتی ویژه و محوری‌تر نسبت به داستان‌های نوع دوم قرار دارند و به باور بسیاری از منتقدان ادبی زندگی و زمانه آنها بیشتر و زیباتر توصیف می‌شود. رمان «در من هوا سرد است» نوشته طیبه نجیب را باید در زمره نوع اول از این رمان‌ها دانست. رمانی که سعی کرده از زبان راوی اول شخص به درون زندگی یک زن در بطن زیست اجتماعی ایران سفر کرده و روایتی از اندیشه و زیست آنها ارائه دهد. این رمان از زبان زنی روایت خود را شروع می‌کند که در زندگی حل شده است. زیر و بم زندگی، از او که سال‌ها پیش حتی سودای نوشتن و شعر را در سر داشته، موجودی ساخته که بیش از هر چیز سعی در رتق و فتق و به روی ریل آوردن روال طبیعی زندگی‌اش دارد. از خیره‌سری‌ها و شور و لطافت جوانی‌اش در او خبری نیست و تنها به وقت شنیدن سرگذشت دوستان و آشنایانی چون خودش از زبان دوستان و نزدیکانش است که نوعی بازآفرینی و یادآوری را در ذهن خود شکل می‌دهد تا گذشته‌ای که روزگاری به آن تعلق داشته و امروزه خود را از آن بسیار دور می‌بیند در ذهن او تداعی شود. نجیب در این رمان در قامت یک نویسنده زن به خوبی نشان داده است که به ظرافت‌های رفتار طبقه‌ای از زنان که در این رمان از آنها روایت می‌کند آشناست. او به درون ذهن و زندگی زنان طبقه میانه اجتماع رفته است. فکر و نوع نگاه آنها به المان‌های زیستی همچون ازدواج، زندگی خانوادگی، عشق، جوانی، مطالعه و ادامه تحصیل و موضوعاتی مشابه را واکاوی می‌کند و در قالب یک داستان بلند که در طول آن شرح زندگی چند زن از این طبقه که به نوعی با یکدیگر در ارتباط هستند را شرح می‌دهد و از دل آن فرجام چند سبک فکری به زندگی را در کنار برخی از روایت‌های محتوم از زندگی زنان در جامعه ایرانی به تصویر می‌کشد. «در من هوا سرد است» به این اعتبار روایتی است به‌روز و عمومی از نوعی زیست ایرانی، زیستی که این رمان نشان از عمومیت آن می‌دهد و به مخاطب امکان همذات پنداری درباره آن را می‌دهد.