اخبات - تنها راه وصال به رحمت حق - اخلاق و سیر و سلوک 4

کتاب «اخبات: تنها راه وصال به رحمت حق» چهارمین جلد از مجموعه اخلاق و سیر و سلوک است که برگردان سه سخنرانی مرحوم علی صفایی حائری (عین . صاد) در شب‌های قدر رمضان 1370 در مشهد می‌باشد. محور اصلی این سخنرانی‌ها مفهوم اخبات به عنوان تنها راه وصول به حق و رحمت الهی است. نویسنده معتقد است که نه اطاعت و نه عصیان، هیچ‌کدام به تنهایی مقرب انسان نیستند، بلکه آنچه موجب تقرب می‌شود، انکسار و فروتنی است. این کتاب علائم، مفهوم، زمینه‌ها، تجلی و وسعت آثار اخبات را تبیین کرده و راه رسیدن به آن را بیان می‌کند.

درباره کتاب اخبات

«اخبات: تنها راه وصال به رحمت حق» با رویکردی عمیق و عرفانی، به مبحث مهم اخبات در سیر و سلوک معنوی می‌پردازد. این اثر با بهره‌گیری از اصطلاحات قرآنی و تسلط نویسنده بر مباحث دینی، نکاتی ظریف و غفلت‌زدا را به خواننده یادآوری می‌کند که به مقتضای شب‌های قدر و فضای معنوی جلسات، تاثیرگذاری ویژه‌ای دارد. مرحوم صفایی حائری در این کتاب، اخبات را نه یک فضیلت اخلاقی صرف، بلکه راهی اساسی برای رسیدن به قرب الهی معرفی می‌کند و به تفصیل درباره نشانه‌ها، مفهوم و چگونگی دستیابی به آن سخن می‌گوید. این کتاب به دلیل محتوای غنی و شیوه بیان منحصر به فرد نویسنده، برای جویندگان حقیقت و سلوک‌کنندگان در مسیر معنویت، ارزشمند است.

چرا باید این کتاب را خواند؟
خواندن این کتاب برای کسانی که به دنبال درک عمیق‌تری از مفاهیم اخلاقی و عرفانی در اسلام هستند، ضروری است. «اخبات» با تمرکز بر مفهوم انکسار به جای تنها تمرکز بر طاعت، دیدگاهی تازه و کاربردی برای سیر و سلوک معنوی ارائه می‌دهد. این کتاب به شما کمک می‌کند تا با زبانی روان و در عین حال مستحکم، از نکات تربیتی و معنوی بهره‌مند شوید و راه رسیدن به رحمت و قرب الهی را با شناختی عمیق‌تر طی کنید.

خواندن کتاب اخبات را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به مباحث اخلاق اسلامی، سیر و سلوک عرفانی و ادبیات مذهبی پیشنهاد می‌شود. همچنین برای طلاب، دانشجویان علوم دینی، اساتید اخلاق و هر فردی که در پی یافتن راهی برای ارتقای معنوی و تقرب به خداوند است، بسیار مفید خواهد بود. این اثر به ویژه برای کسانی که به آثار مرحوم صفایی حائری و رویکرد عمیق ایشان در مباحث اخلاقی علاقه‌مندند، توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب اخبات می‌خوانیم:

برخلاف همه ادعاهایی که تا به حال شنیده‌اید که با طاعت، قرب حاصل می‌شود، من اعتقادم این است که نه طاعت و نه عصیان، بلکه انکسار است که مقرب است. غرورِ طاعت و غرورِ حالت، مُبعِد هستند. وصال رحمت منوط به اخبات، خشیت و خضوع است. چون این مخبتین هستند که قرب حق به آنان واصل می‌گردد.