نامه هایی از تبریز

ادوارد گرانویل براون، ایران شناس انگلیسی، در هفتم فوریه 1862 در گلاسترشایر به دنیا آمد. پدرش، یکی از کارخانه داران بزرگ شهر نیوکاسل بود. براون در شانزده سالگی، مدرسه مشهور ریتون را ترک کرده، به دانشگاه کمبریج می رود و آن جا به جای رشته مهندسی که مورد علاقه پدرش بود، طب را برمی گزیند. مسأله ای که برای نخستین بار افکار براون را متوجّه دنیای شرق کرد، جنگ های روس و عثمانی در سال های 1878-1877 بود. او بعد از مسائل جنگ روس و عثمانی، به شرق شناسی علاقه می یابد. براون به یادگیری زبان های عربی، فارسی و ترکی روی آورده، پس از أخذ درجه لیسانسِ علوم طبیعی، در سال 1884 نیز به گرفتن لیسانس زبان های شرقی موفّق می شود. وی در سال 1882 به استانبول سفر کرد و بعد از آن، فکرش بیش تر متوجّه ایران شد. او طی اقامت در لندن، یعنی تا سال 1887، بر اثر آشنایی با برخی ایرانیان مقیم لندن، از جمله میرزا ملکم خان و سید جمال الدین اسدآبادی، علاقه اش به ایران فراوان، و این أمر باعث می شود تا به کشور ایران مسافرتی داشته باشد. براون در این مسافرتش که در سال 1888-1887 صورت گرفت، به شهرهای تبریز، تهران، اصفهان، شیراز، یزد، کرمان و برخی شهرهای دیگر رفته، با گروه های مختلف همچون صوفیان، درویشان و بابیان، معاشرت داشت که در کتاب یک سال میان ایرانیان، به مسائلی دراین زمینه اشاره کرده است. ادوارد براون، آثار متعدّدی از خود برجای گذاشته که از جمله آن ها می توان به کتاب های ذیل اشاره کرد: تاریخ ادبیات ایران در چهار جلد،طب اسلامی، تاریخ مطبوعات و ادبیات ایران. از میان آثار او، دو کتاب درباره جریان و وقایع مشروطیت در ایران است: یکی تحت عنوان نامه هایی از تبریز و دیگری کتاب انقلاب مشروطیت در ایران