چنارها مرا به خاطر می سپارند

کتاب چنارها مرا به خاطر می‌سپارند نوشته عابدین زارع اثری داستانی و معنوی است که شامل ده داستان کوتاه رضوی درباره زائران و عاشقان حضرت رضا (ع) می‌باشد. این داستان‌ها هر یک روایتگر سفری معنوی و تجربه‌هایی از ارادت، امید و مهر در مسیر پرهیاهوی زندگی هستند که به سمت حرم امام رضا (ع) شکل می‌گیرند. این کتاب به‌ویژه برای کسانی که به ادبیات رضوی یا داستان‌های زیارتی علاقه‌مندند، اثری الهام‌بخش و پر از حال و هوای زیارت است و تلاش می‌کند زوایای عاطفی و اجتماعی این تجربه دینی را در قالب روایت‌هایی کوتاه و تأثیرگذار نشان دهد.

درباره کتاب چنارها مرا به خاطر می‌سپارند

داستان «چنارها مرا به خاطر می‌سپارند» با زندگی خانواده‌ای روستایی آغاز می‌شود که درگیر مشکلات روزمره، دغدغه‌های معیشتی و روابط پیچیده خانوادگی هستند. سهراب، نوجوانی است که میان دلبستگی به مادربزرگ نابینایش و آرزوی سفر به مشهد، در کشاکش احساسات و مسئولیت‌ها قرار دارد. روایت با توصیف باران، خانه‌های کاهگلی و مناسبات سنتی آغاز می‌شود و به تدریج شخصیت‌های دیگر خانواده، مانند پدربزرگ، عمه، و دیگر اعضا وارد داستان می‌شوند. دغدغهٔ تعمیر سقف خانه، تهیهٔ نان، و آماده‌سازی برای سفر زیارتی، محور اصلی روایت است. در این میان، اختلافات کوچک و بزرگ خانوادگی، زخم‌زبان‌ها و دلخوری‌ها، و همچنین لحظات همدلی و مهرورزی، فضای داستان را شکل می‌دهد. سهراب با وجود مخالفت‌ها، تلاش می‌کند مادربزرگ را نیز با خود به زیارت ببرد، اما موانع و محدودیت‌های جسمی و اجتماعی، او را ناگزیر به پذیرش واقعیت می‌کند. داستان با سفر خانواده به مشهد و تحقق بخشی از آرزوها ادامه می‌یابد و در کنار آن، روایت‌هایی از گذشته، مهاجرت، و خاطرات تلخ و شیرین اعضای خانواده بازگو می‌شود. کتاب با نگاهی انسانی و جزئی‌نگر، پیوند نسل‌ها، امیدها و ناامیدی‌ها، و نقش سنت‌ها در زندگی روستایی را به تصویر می‌کشد.

خواندن کتاب چنارها مرا به خاطر می‌سپارند را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به ادبیات داستانی معاصر ایران، کسانی که به روایت‌های روستایی علاقه دارند و دوست دارند با زندگی، فرهنگ و مناسبات بومی ایران آشنا شوند، افرادی که دغدغه‌های مهاجرت، پیوندهای خانوادگی و سنت‌های اجتماعی را دنبال می‌کنند، خوانندگانی که به داستان‌های معنوی و رضوی با محور زیارت امام رضا (ع) و ارادت به اهل بیت علاقه‌مندند، مخاطبانی که به دنبال روایت‌های صمیمی و تأثیرگذار در قالب داستان کوتاه با لهجه‌ها و گویش‌های مختلف مردمی هستند، این کتاب علاوه بر ارزش ادبی، فرصتی برای درک عمیق‌تر فرهنگ و تحولات اجتماعی مناطق روستایی ایران فراهم می‌کند و برای کسانی که دنبال تجربه‌های انسانی، عاطفی و معنوی‌اند، اثری مناسب و آموزنده است.

در بخشی از کتاب چنارها مرا به خاطر می‌سپارند می‌خوانیم

«سهراب شروگردن زیر چوخای پدربزرگش قوز کرده و از کنار دیوار عمارت پیش می‌آید تا بال چوخا توی آب و گل کوچه گیر نکند. زیر چوخایش ظرف کوچک شیری گرفته و با احتیاط گام برمی‌دارد؛ مبادا لیز بخورد ظرف کپ شود. در چوبی عمارت نیمه‌باز است. سهراب زلفین در را دوسه بار می‌کوبد و صدای زنگگرفتَه زلفین در بلند می‌شود. بااللّه‌گویان, وارد می‌شود و یک‌راست می‌رود سمت خانه دده. دده‌جهان پاشنهٌ سر به دیوار کاهگلی اتاق محقرش تکیه داده اتاق گذاشته و جک‌جک باران. تق‌تق‌کنان بر کف مجمعه می‌کوبد و به اطراف پاشیده می‌شود. سهراب زیر ایوان چکمه را از پایش می‌کند و داخل می‌شود. با ظرف شیر را کناری می‌گذ ارد وازگوشة اتاق. یک کاس مسی برمی‌دارد می‌گذ ارد جای مجمعه. دده با ورود سهراب. سر می‌گرداند به در اتاق و گوش تیز می‌کند به قدم‌های سهراب و می‌گوید: «تونی سهراب؟»- دده. سقف خونه وضعش خرابه هاا کم داده ُویین. نکنه ژمبه کنه ... خطر دره دده!- هاننه. از صب که بارون خیمه بسه؛ شرشر دره می‌ریزه پویین. به ای عاقبت به خیر حیدرم گفتم بیاذ تیگاش کنه. ضی ذس‌دس می‌کته.- گلشوره می‌خواد. دده می‌خی بگم آقام پیاد؟- نه ننه. دردسر می‌شه بری پیرمرد. حیدر می‌آد.سهراب. خرده‌طعنه‌ای در کلامش ادامه می‌دهد: «اگه بیاد!»- حتمی دشش بند چیزیه بنده خدا. گیروگرفتاری چیزی.- بند نی دده. جایی نمی‌ره که برش سودی نداشته باشه.»