تاب آوری - میشه هم لطیف بود هم شکست ناپذیر

آیا تابه‌حال با رفتارهای فرزندتان به ستوه آمده‌اید و احساس کرده‌اید که این "امتحان" شماست؟ کتاب "تاب‌آوری"، با نگاهی عمیق به جهان‌بینی امام علی (ع)، پاسخی روشن به این پرسش‌ها و راهنمایی برای مواجهه با چالش‌های زندگی ارائه می‌دهد. حضرت امیر نکات طلایی بسیاری در نهج‌البلاغه برای تاب آوری و بالابردن صبر و تحمل بیان کردند که امروزه خیلی بهش محتاجیم

درباره کتاب تاب آوری

صبر، فقط تحمل نیست؛ انسان‌سازی است!
نویسنده در این کتاب، دیدگاهی نو به مفهوم صبر و تاب‌آوری ارائه می‌دهد. برخلاف تصور رایج که صبر را صرفاً تحمل مشکلات و انتظار برای پایان غم‌ها می‌داند، "تاب‌آوری" این مفهوم را به انسان‌سازی و تغییر زاویه دید گره می‌زند. همان‌طور که امواج زندگی هیچ‌گاه متوقف نمی‌شوند، بلکه یادگیری "موج‌سواری" است که اهمیت دارد.
چگونه در میان امواج زندگی، موج‌سوار باشیم؟
کتاب "تاب‌آوری" با استناد به آموزه‌های گران‌بهای امیرالمؤمنین علی (ع) و قرآن کریم، راهکارهایی عملی برای مواجهه با انواع بلاها، مشکلات و چالش‌های زندگی ارائه می‌دهد: 
تاب‌آوری در برابر بلاها و بیماری‌ها: جسمی و روحی 
تاب‌آوری در روابط: با همسر، فرزند، والدین، دوستان و مردم 
تاب‌آوری در برابر گناه و مشکلات اقتصادی 
 تاب‌آوری در موقعیت‌های دشوار: مانند جنگ و ازدست‌دادن نزدیکان
 این کتاب به شما کمک می‌کند تا: 
حرص، اضطراب و نگرانی را کم کنید.
دیگران با معاشرت با شما احساس آرامش کنند.
دنیای پر تلاطم را راحت‌تر سپری کنید.
هم لطیف و نرم‌خو باشید و هم سخت‌کوش و شکست‌ناپذیر.
 تربیت فرزند با صبر و ساختن، نه تخریب:
بخشی از کتاب به تربیت فرزند اختصاص دارد و با مثالی واقعی، اهمیت "صبر در تربیت" را نشان می‌دهد. تربیت فرزند به معنای ساختن اوست، نه له کردنش. سرزنش‌های خشمگینانه و تنبیه بدنی، شاید سکوت بیاورد، اما رشدی در پی ندارد. فرزندان آنچه را می‌شنوند و حس می‌کنند، یاد می‌گیرند. پدر و مادری که با صبوری و درک، فرزندشان را راهنمایی می‌کنند، به او اعتمادبه‌نفس می‌بخشند و او را می‌سازند. آدم ساختن، هنری است که با صبر به دست می‌آید.
 "تاب‌آوری" هدیه‌ای است برای کسانی که به دنبال بالابردن صبر، تحمل و تاب‌آوری خود هستند و خواهان تحولی شگرف در زندگی خویش هستند.

  قسمتی از کتاب تاب آوری، فصل ارتباط با فرزند

توی کتاب «تاب‌آوری» اومده: صبر در تربیت یعنی بدونی بچه‌ات آدمه، نه ربات. خراب می‌کنه، ولی باید یاد بگیره… نه له بشه. نفرین و کتک، شاید سکوت بیاره، ولی رشدی توش نیست. بچه‌ها اون چیزیو یاد می‌گیرن که «می‌شنَون» و «حس می‌کنن»، نه چیزی که با عصبانیت تو سرشون کوبیده می‌شه! مثال واقعی: پدری که می‌گه: «دیگه نمی‌خوام ببینمت!» یه زخم رو روح بچه می‌زنه که با هیچ بوسه‌ای خوب نمی‌شه. ولی اگه همون لحظه بگه: «خیلی عصبانی‌ام، بعداً با هم حرف می‌زنیم…» اون بچه اعتماد به نفسشو از دست نمی‌ده. نتیجه: بچه‌ت رو بساز… با صبر، با چشم، با دل. کتک زدن آسونه، آدم ساختن هنر می‌خواد.