عصر بی گناهی

عصر بی‌گناهی اثر جاودان ایدیث وارتن، برندهٔ جایزهٔ پولیتزر داستان در سال 1921، شاهکاری از ادبیات کلاسیک آمریکاست که جامعهٔ اشرافی نیویورک در عصر طلایی (دههٔ 1870) را با نگاهی نقادانه کالبدشکافی می‌کند. داستان حول محور نیولند آرچر، وکیل جوانی از طبقهٔ ممتاز می‌چرخد که به‌ظاهر زندگیِ منظمی در پیش دارد. وارتن در این رمان، تضادِ ویرانگر میان عشقِ فردی و قیدوبندهای اجتماعِ مُصلح‌نما را به‌تصویر می‌کشد.

درباره کتاب عصر بی‌گناهی

نویسنده با ظرافتی بی‌نظیر، شبکهٔ پیچیدهٔ قراردادها، ریاکاری‌ها و ترسِ مرضیِ جامعهٔ نیویورک از «رسوایی» را تشریح می‌کند. نیولند آرچر که خود محصول این نظام است، نخست الن را نمادِ تهدیدِ ارزش‌های جامعه می‌پندارد، اما به‌تدریج شیفتهٔ آزادیِ فکری و شجاعتِ او در شکستن تابوها می‌شود. این کشمکشِ درونیِ آرچر ـ میان تعهد به میِ به‌ظاهر بی‌آلایش (که تجسمِ سنت‌های دست‌وپاگیر است) و اشتیاق سوزان به النِ روشنفکر و غیرمتعارف ـ هستهٔ تراژدی رمان را شکل می‌دهد.
تحلیل‌گران اشاره می‌کنند که قدرت وارتن در خلقِ فضایی خفقان‌آور است؛ جایی که کوچک‌ترین لغزشِ اخلاقی با تحریمِ اجتماعیِ بی‌امان مواجه می‌شود. شخصیت‌های فرعی همچون نگهبانانِ نامرئیِ سنت‌ها عمل می‌کنند. وارتن، بدون قضاوتِ مستقیم، نشان می‌دهد چگونه بی‌گناهیِ ظاهریِ طبقهٔ حاکم، درواقع پوششی است برای حفظِ قدرت و سرکوبِ هر صدای متفاوت. پایان‌بندیِ اثر که ترکیبی است از غمِ فروخورده و پذیرشِ شکست، به‌عنوان یکی از عمیق‌ترین صحنه‌های ادبیات آمریکا ستایش شده است.

خواندن کتاب عصر بی‌گناهی را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این رمانِ پرشکوه برای دوستداران ادبیات کلاسیک جهان و علاقه‌مندان به تاریخ اجتماعیِ قرن نوزدهم اثری ضروری است. خوانندگانی که به داستان‌های پیچیدهٔ روان‌شناختی با محوریتِ تعارضِ میان عشقِ اصیل و الزاماتِ اجتماعیِ سخت‌گیرانه علاقه دارند، مخاطبانِ اصلیِ این کتاب خواهند بود. همچنین پژوهشگرانِ حوزهٔ نقدِ جامعهٔ طبقاتی و جایگاهِ زن در دوران ویکتوریایی، از لایه‌های پنهانِ متنِ وارتن بهره‌های فراوان خواهند برد. عصر بی‌گناهی با ترسیمِ ظرافتِ رنجِ انسان‌های اسیرِ قفسِ طلاییِ آداب‌ورسوم، برای هر خواننده‌ای که مسیرِ دشوارِ انتخاب میان «آنچه می‌خواهد» و «آنچه از او انتظار می‌رود» را تجربه کرده، اثری ماندگار و تامل‌برانگیز است.