خانواده، کوچکترین و اصلی ترین واحد تشکیل دهنده اجتماع است و در واقع، هر خانواده مانند عضوی اساسی و فعال، نقش خود را در ساختن جامعه ایفا می کند. اگر این عضو کارکرد مناسب، مثبت و سالمی داشته باشد، بی شک آن اجتماع از بسیاری آفات و مشکلات درونی در امان خواهد ماند. اگر به ساختار جوامع و کشورها دقت کنیم، درمی یابیم که هرچه نشاط، سرزندگی و مسئولیت پذیری در میان خانواده ها بیشتر باشد، جامعه پویاتر و مترقی تر خواهد بود. شکی نیست که افراد خانواده (پدر، مادر، فرزند) هرگاه از سلامت روحی و روانی بیش تری برخوردار باشند، می توانند نقش موثرتری در ساختن یک جامعه سالم ایفا کنند. در روزگار کنونی، سرعت زندگی بشر به طرزی حیرت انگیز بالا رفته و حقیقت آن است که بسیاری از حقایق تغییر یافته اند. شاید امروزه فرزندان ما نتوانند به شیوه ای که ما کودکی و نوجوانی خود را پشت سر گذاشته ایم، زندگی کنند؛ همان طور که ما نمی توانیم مانند والدینمان زندگی کنیم.