از قرن شانزدهم به این سو چهار نقطه عمده وجود داشته است که در فرآیند جهانی شدن نقاط اصلی تمرکز بوده­اند؛ جوامع ملی، نظام بین المللی جوامع، افراد و بشریت. ... اساسا بر حسب تحکیم و تقویت این چهار نقطه ارجاع، تبلور محسوس آن­ها و مسائل برخاسته درباره رابطه آن­هاست که فرآیند جهانی شدن در قرون اخیر به پیش رفته است. در همان حال شیوه­های بازساخت آن چهار جزء عمده وضعیت جهانی به سهم خود دستخوش تغییر بوده است. معنی همه این­ها آن است که برای درک مفهوم جهانی شدن باید نظر خود را در درجه اول متوجه شکل­ها و قالب­هایی کنیم که جهان به واسطه آن­ها به سوی یگانگی طی طریق کرده است. بنابراین وقتی از جهانی شدن صحبت می­کنیم باید متوجه باشیم که بیش از هر چیز به طریق کم و بیش خاصی اشاره می­کنیم که جهان در مسیر یگانه شدن پیموده است.