مجموعه شعر «این من پنهان» سرودهٔ محمد مرادی، توسط انتشارات سپیده باوران منتشر شده است. این اثر گنجینه‌ای از شعر معاصر فارسی است که با زبانی روان و تصاویر بدیع، خواننده را به دنیای احساسات ناب انسانی می‌برد. مرادی در این مجموعه، از قید وزن و قافیه‌های سنتی رها شده و با بیانی امروزی، حقیقت عواطف بشری را بازتاب می‌دهد. شعرهای این کتاب همچون آیینه‌ای، طبیعت فراموش‌شدهٔ درون انسان معاصر را نمایان می‌سازد و فرصتی برای خلوت با خود فراهم می‌کند.

درباره کتاب این من پنهان

شعرهای این مجموعه با نگاهی تازه به مفاهیمی چون عشق، تنهایی، دلتنگی و گمگشتگیِ انسان در زندگی ماشینی می‌پردازند. مرادی با تسلط بر زبان فارسی و درک عمیق از حس مشترک انسانی، تصاویر شاعرانه‌ای خلق می‌کند که از زندگی روزمره فراتر می‌روند. زبان ساده و بی‌پیرایهٔ اشعار، پیچیده‌ترین احساسات را به شکلی ملموس انتقال می‌دهد و خواننده را از هیاهوی جهان مدرن به فضایی آرامش‌بخش رهنمون می‌سازد. هر شعر پنجره‌ای به سوی کشف لایه‌های پنهان وجود انسان است و مخاطب را به تامل دربارهٔ هویت فراموش‌شده‌اش دعوت می‌کند. شاعر با دوری از صنایع پیچیدهٔ ادبی، صمیمیت و صداقت را اساس کار قرار داده و از این راه، ارتباطی عمیق با خواننده برقرار می‌کند.

خواندن کتاب این من پنهان را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این مجموعه برای دوستداران شعر معاصر فارسی که به دنبال زبانی روان و تصاویر نو هستند، اثری الهام‌بخش خواهد بود. کسانی که از زندگی مکانیزهٔ امروز خسته شده‌اند و در جستجوی آرامش و معنای عمیق‌ترند، در این اشعار همدلی خواهند یافت. پژوهشگران ادبیات معاصر نیز می‌توانند نمونه‌ای موفق از شعر سپید امروز را در این کتاب بررسی کنند. به طور کلی، هر خواننده‌ای که می‌خواهد برای لحظاتی از روزمرگی فاصله بگیرد و با ژرفای وجود خود ارتباط برقرار کند، مخاطب اصلی این اثر است.

در بخشی از کتاب این من پنهان می‌خوانیم:

«صنعان
آه ای عقیق لبانت خون‌ریز مانند یاقوت
ترد و ظریف و خمیده بینی‌ت چون شاخهٔ توت
دامان به دالان کشیده از پیش من می‌گریزی
گیسو پریشان‌تر از باد، بازوت عریان‌تر از لوت
با هر نظر می‌توان در چشم تو طی‌المکان کرد
از اوج شب‌های کارون تا قعر دریای بیروت
ای کفر رومی چه کردی با شیخ قلبم که این‌طور
آشفته بازار اسلام، برگشته آزار طاغوت
خاموش کن در وجودم این آتش ساعتی را
باروت می‌جوشد از من باروت باروت باروت!
بت‌های سرد دلم را چون موج در خود شکستی
ممنونم ای عشقِ پیری، زنگولهٔ پای تابوت!