رومئو و ژولیت

در قلب ورونای دل‌فریب، شعله‌ی عشقی سرکش و ناگزیر، در میان خاکسترهای کینه‌ای دیرینه زبانه می‌کشد. کتاب «رومئو و ژولیت» ویلیام شکسپیر، تنها یک داستان عاشقانه نیست؛ بلکه حماسه‌ای تراژیک از دو نوجوان است که دل در گرو عشقی ناچار می‌سپارند، عشقی که محکوم به نابودی است. آن‌ها، این «دو عاشق ستاره‌سوخته»، با مرگ غم‌بار خود، بر سنت‌های خشک و کینه‌توزی‌های بی‌معنی چیره می‌شوند و میراثی جاودان از خود به جا می‌گذارند که قرن‌هاست مخاطبان را می‌الاید، می‌آزارد و به تفکر وا می‌دارد.

درباره کتاب «رومئو و ژولیت» 

«رومئو و ژولیت» که به عنوان نخستین تراژدی بزرگ شکسپیر شناخته می‌شود، روایتی است فراتر از یک ماجرای عاشقانه‌ی ساده. این نمایشنامه، جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که در چنگال تعصبات کورکورانه و درگیری‌های نسلی اسیر شده است. دو خاندان اصیل با «شان و جاه یکسان» – مونتیگو و کاپولت – شهر ورونا را با جنگ و خونریزی به آشوب کشانده‌اند، بی‌آن‌که حتی به خاطر آورند ریشه‌ی این کینه‌ی دیرینه از کجا آغاز شده است. در میان این طوفان نفرت، جوان ترین اعضای این دو خاندان، رومئو و ژولیت، در نگاهی تصادفی اما سرنوشت‌ساز، یکدیگر را می‌یابند. عشق آن‌ها فوری، پرشور و هنجارشکن است. آن‌ها قوانین سخت‌گیرانه‌ی اجتماعی و انتظارات خانوادگی را به چالش می‌کشند و در دنیایی خصوصی و آرمانی پناه می‌گیرند. اما این عصیان جوانانه در نبردی نابرابر با ساختارهای کهنه‌ی جامعه محکوم به شکست است. شکسپیر با مهارتی بی‌همتا، تضاد میان عقل و احساس، عشق و نفرت، جوانی و پیری، و فرد و جامعه را به نمایش می‌گذارد. نکته‌ی کلیدی این است که شکسپیر هرگز به صراحت مقصر اصلی این فاجعه را معرفی نمی‌کند. آیا مقصر، شتابزدگی و احساسات کنترل‌نشده‌ی خود عاشقان است؟ یا تعصبات کورکورانه‌ی خانواده‌ها؟ یا نقشه‌های نابخردانه‌ی راهب، لارنس؟ یا ساده‌سازی تقدیر شوم و "ستاره‌های نامهربان"؟ این نویسنده‌ی بزرگ توقع دارد مخاطب خود قضاوت کند و مقصر این تراژدی دل‌آزرده را بیابد. «رومئو و ژولیت» به یکی از اسطوره‌های فرهنگی جهان تبدیل شده است. درک این داستان، درک بخشی از بن‌مایه‌های مشترک انسانی، عشق، ازدواج، درگیری نسل‌ها و مبارزه با سنت، است. شکسپیر یک شاعر زبردست است. نبردهای کلامی تیز و طنزآمیز، تک‌گویی‌های درونی عمیق و تصاویر شاعرانه‌ی او (مانند مقایسه‌ی ژولیت با خورشید) از این نمایشنامه اثری ادبی ساخته که لذت بردن از آن تنها منحصر به تماشای روی صحنه نیست. این نمایشنامه پر است از تضادهای دراماتیک: عشق در برابر نفرت، زندگی در برابر مرگ، نور در برابر تاریکی، عجله در برابر تامل. این تقابل‌ها داستان را پیش می‌برند و آن را فوق‌العاده پویا و جذاب می‌کنند. 

خواندن کتاب «رومئو و ژولیت» را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به ادبیات کلاسیک جهان: اگر به دنبال کشف شاهکارهای ماندگار تاریخ ادبیات هستید، این کتاب یک نقطه‌ی آغاز ایده‌آل و در عین حال یک قله است. کسانی که به داستان‌های عاشقانه‌ی پرشور و تراژیک علاقه دارند: اگر داستان «عشق ممنوعه» شما را مجذوب خود می‌کند، این اثر، الگوی اولیه و بی‌نظیر همه‌ی آن‌هاست. دانش‌آموزان و دانشجویان رشته‌های ادبیات و نمایش: این کتاب نه‌تنها یک متن درسی، بلکه یک درس‌نامه‌ی کامل درام‌نویسی و شخصیت‌پردازی است. منتقدان و متفکران اجتماعی: برای کسانی که به بررسی تقابل فرد با ساختارهای اجتماعی و تبعات تعصبات قومی و خانوادگی علاقه‌مندند. تمامی کسانی که باور دارند یک داستان می‌تواند قرن‌ها پس از مرگ خالقش، زنده و تأثیرگذار باشد.

در بخشی از کتاب «رومئو و ژولیت» می‌خوانیم

«دو خدمتکار خاندان کاپولت، سمپسون و کرگوری با یکدیگر درباره برتری‌های خاندان خود نسبت به خاندان منتگیو صحبت می‌کنند که دو نفر از خاندان منتگیو، آبراهام و بالتازار به آن‌ها نزدیک می‌شوند. شاهزاده ورونا درگیری بین این دو خاندان را ممنوع کرده است و هرکدام از آن‌ها که شروع کننده درگیری باشد به شدت تنبیه می‌شود. بنابراین سمپسون تصمیم می‌گیرد که آبراهام را تحریک کند تا او آغازکننده درگیری باشد. او انگشت شست خود را به سمت آبراهام گاز می‌گیرد؛ حرکتی که بی‌احترامی بزرگی به آبراهام محسوب می‌شود. اما وقتی آبراهام از دلیل این کار می‌پرسد، سمپسون می‌گوید که قصد او از این کار بی‌احترامی به آبراهام نبوده است. آبراهام متوجه شیطنت او می‌شود و درگیری را آغاز می‌کند. رفته رفته به تعداد افراد هر دو خاندان افزوده می‌شود و درگیری بالا می‌گیرد. کاپولت، بانو کاپولت، منتگیو و بانو منتگیو وارد می‌شوند. کاپولت و منتگیو هم می‌خواهند که به درگیری اضافه شوند.»