وجه مشترکی که تئاتر صحنه و نمایش تلویزیونی را به هم پیوند می دهد، وجود هسته مرکزی درام در هر دوی آنهاست. هر دو نمایش، انسان را در حال انجام کاری نشان می دهد؛ همچنین برای گروهی از آدمیان در زمان و مکانی خاص در داستان یا واقعه مشخص، به نمایش در می آید. همچنین برخی تفاوت های بنیادین چه در ساختار متن و چه در ساختار اجرا در همین عوامل مشترک حضور دارد (یعنی نوع بازیگری و رابطه با تماشاگر، نوع مکان و استفاده از زمان) در مقابل تئاتر که از تماشاگر جدا نیست جدا بودن و تنها بودن و در ضمن ارتباط جمعی داشتن، ویژگی خاص تلویزیون است.

درباه کتاب قواعد اجرای نمایش در تلوزیون

در مورد تئاتر و رسانه پژوهش های متنوعی می توان انجام داد. اکنون تئاتر در رسانه در قالب «تله تئاتر» یا «تئاتر تلویزیونی» تجلی یافته است. بررسی های نظرسنجی صدا و سیما نیز نشان دهنده بی رغبتی بینندگان به تماشای این گونه برنامه هاست. این نوشتار می کوشد تا با طرح این موضوع که یکی از علت های اساسی کم توجهی مخاطبان به این برنامه ها، ناآشنایی با زبان تلویزیون و نیز تئاتر صحنه است، به چگونگی تعامل بهتر این دو رسانه با یکدیگر بپردازد. بدیهی است، تلویزیون با امکانات بالقوه ای که دارد، برای اعتلای تئاتر در کشور موثر و مفید خواهد بود.

خواندن کتاب قواعد اجرای نمایش در تلوزیون را به چه کسانی توصیه می کنیم

کتاب "قواعد اجرای نمایش در تلویزیون" از انتشارات علمی و فرهنگی معمولاً برای افرادی که به حوزه تلویزیون و رسانه علاقه‌مند هستند، توصیه می‌شود. این کتاب می‌تواند برای دانشجویان رشته‌های مرتبط با هنرهای نمایشی، رسانه، و ارتباطات مفید باشد. همچنین، افرادی که در صنعت تلویزیون کار می‌کنند یا به دنبال بهبود مهارت‌های خود در زمینه اجرای نمایش و برنامه‌سازی تلویزیونی هستند، می‌توانند از محتوای این کتاب بهره‌مند شوند. اگر به مباحثی مانند کارگردانی، نویسندگی، یا اجرا در تلویزیون علاقه دارید، این کتاب می‌تواند منبع خوبی برای شما باشد.

در بخشی از کتاب قواعد اجرای نمایش در تلوزیون می خوانیم

کارکردهای یک ثر دراماتیک در تلوزیون و سینما بیش از آنکه متوجه عناصر ارتباطی باشد, متوجه سویه زیبایی شناختی و هنری اثر است. برخی ازین آثار از دیدگاه ساختاری و شکل گرایانه ساده است, اما از دیدگاه معنا شناختی مبهم است. سادگی اثر را نباید با صراحت معنایی آن به اشتباه یکی پنداشت.