هزاره دوم آهوی کوهی

شفیعی کَدْکَنی با سرودن شعر «هزارهٔ دوم آهوی کوهی» به هزارمین سالگرد سرایش نخستین شعر پارسی، یعنی شعر «آهوی کوهی» اثر ابوحفص سغدی اشاره کرده است. او با نوآوری در شعر خود، این اثر را به نخستین شعر پارسی و ادبیات کهن و باستانی ایران در عمق تاریخ پیوند می‌زند.
 این پیوند، نمادی از استمرار شعر فارسی است که اکنون وارد هزارهٔ دوم شده است. شفیعی کَدْکَنی با مشاهده نقش و نگار کاشی‌های یک بنای تاریخی و تحت تأثیر شکوه و زیبایی آن، به ناگاه شعر «هزارهٔ دوم آهوی کوهی» را می‌سراید.

خواندن هزاره دوم آهوی کوهی را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم

شاعران و نویسندگان،فرهنگ‌دوستان، علاقه‌مندان به ادبیات فارسی و به طور کلی، این کتاب می‌تواند برای هر کسی که به دنبال درک عمیق‌تری از شعر فارسی و تاریخ ادبیات ایران است، جذاب و مفید باشد.

در بخشی از کتاب هزاره ی دوم آهوی کوهی می خوانیم

تا کجا می‌بَرَد این نقشِ به دیوار مرا؟
– تا بدانجا که فرو می‌ماند
چشم از دیدن و
لب نیز ز گفتار مرا.
لاجوردِ افق صبحِ نشابور و هَری ست
که درین کاشی کوچک متراکم شده است
می‌بَرَد جانب فَرغانه و فَرخار مرا.
گَردِ خاکسترِ حلاج و دعای مانی،
شعلهٔ آتشِ کَرْکوی و سرودِ زرتشت
پوریای ولی، آن شاعر رزم و خوارزم
می‌نمایند درین آینه رخسار مرا.
این چه حُزنی‌ست که در همهمهٔ کاشی‌هاست؟
جامهٔ سوگِ سیاووش به تن پوشیده‌ست
این طنینی که سُرایند خموشی‌ها،
از عمقِ فراموشی‌ها
و به گوش آید، ازین گونه، به تکرار مرا.