کتاب "امپراتوری عثمانی" نوشته مهرداد کیا، یک اثر تاریخی جامع است که تاریخ سیاسی امپراتوری عثمانی را از آغاز شکل‌گیری در اواخر قرن سیزدهم تا پایان عمر آن و اعلام جمهوری ترکیه در سال 1923 بررسی می‌کند. این کتاب با تکیه بر اسناد تاریخی مختلف و مستندات معتبر، نگاهی دقیق به فراز و فرودهای این امپراتوری بزرگ دارد و سعی می‌کند تصویری کامل از تاریخ عثمانی به‌ویژه در روابط سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ارائه دهد.

درباره کتاب امپراتوری عثمانی

کتاب با آغاز تاریخ امپراتوری عثمانی از زمان شکل‌گیری دولت عثمانی توسط عثمان در اواخر قرن سیزدهم شروع می‌شود. در این دوره، به دلیل تضعیف امپراتوری بیزانس، عثمانیان موفق شدند سرزمین‌های مختلف را فتح کرده و در نهایت پایتخت بیزانس را در سال 1453 به تصرف درآورند. این تحول موجب پیدایش یکی از بزرگ‌ترین امپراتوری‌های تاریخ شد که در طول شش قرن از جنوب شرقی اروپا تا شمال آفریقا و غرب آسیا گسترش یافت.
کتاب "امپراتوری عثمانی" به‌طور خاص به هفت دوره مختلف در تاریخ این امپراتوری پرداخته است. هر فصل از کتاب، تاریخ‌نگاری دوره‌ای خاص را شامل می‌شود، از بنیان‌گذاری دولت عثمانی توسط عثمان تا دوره‌های مختلف انحطاط و اصلاحات. مهرداد کیا با تحلیل این دوره‌ها و بر اساس اسناد تاریخی و گزارش‌های مختلف از سیاستمداران، جهانگردان و مبلغان مذهبی، نقشی مهم در شناخت دقیق تاریخ عثمانی ایفا می‌کند. فصل آخر کتاب نیز به فروپاشی این امپراتوری در پی شکست در جنگ جهانی اول و تأسیس جمهوری ترکیه اختصاص دارد."امپراتوری عثمانی" یک اثر برجسته در زمینه تاریخ‌نگاری است که تحلیلی جامع و مستند از تاریخ سیاسی این امپراتوری در اختیار خوانندگان قرار می‌دهد. این کتاب با ارائه اسناد تاریخی معتبر و بررسی دقیق دوره‌های مختلف این امپراتوری، کمک زیادی به درک تحولات تاریخی خاورمیانه و تأثیرات آن بر جهان امروز می‌کند.

خواندن کتاب امپراتوری عثمانی را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

کتاب "امپراتوری عثمانی" بیشتر برای کسانی که به تاریخ جهان و به‌ویژه تاریخ خاورمیانه علاقه دارند، مفید است. این اثر با رویکردی جامع و مستند به تاریخ عثمانی پرداخته و برای دانشجویان تاریخ، محققان و علاقه‌مندان به مطالعه تحولات سیاسی و اجتماعی این دوره مناسب است. همچنین، علاقه‌مندان به تاریخ ترکیه و تحولات آن در قرن بیستم نیز از این کتاب بهره‌مند خواهند شد.

در بخشی از کتاب امپراتوری عثمانی می‌خوانیم:

جبهۀ دیگر بریتانیا نیز، که در جنوب عراق پیشروی می‌کرد، با مقاومت دور از انتظاری روبه‌رو شد. بریتانیایی‌ها، چون کوشش‌های نظامیشان دچار وقفۀ غیرمنتظره ای شد، به سیاست موذیانه‌تری که ایجاد شورش داخلی در میان اتباع عرب سلطان بود، روی آوردند. در این میان، دو رهبر عرب سرآمد شدند: نخست، عبدالعزیز ابن سَعود که ارباب ناحیۀ نجد در مرکز عربستان بود. ابن سعود، در مقام حمایتگر اصلی مذهب وهابی، می‌توانست قبایل مرکز و شرق عربستان را علیه دولت عثمانی متحد سازد. اما انگلیس با رهبر جاه‌طلب دیگری به نام حسین، شریف مکه، متحد شد. او که خود را مستقیماً از خاندان حضرت رسول(ص) می‌خواند، با دو پسرش، فیصل و عبدالله، رؤیای ایجاد ولایات متحد عرب، از ولایات عرب عثمانی در خاورمیانه، را در سر می‌پروراند. در مذاکرات میان حسین و مأمور بلند‌پایۀ انگلیس، سِر هنری مک‌ماهون به حسین و خاندانش قول سرنوشت‌سازی داد به این مضمون که اگر شورشی بر ضد امپراتوری عثمانی بر پا کنند، بریتانیا در پایان جنگ جهانی اول از تأسیس پادشاهی مستقل عرب به حاکمیت آنان، حمایت خواهد کرد (← سند شمارۀ 4). چیزی که شریف حسین و پسرانش نمی‌دانستند این بود که انگلیسیان با متحد اصلی خود در اروپا، فرانسه، نیز دربارۀ ولایات عرب عثمانی وارد مذاکره شده بودند. در این مذاکرات، سر مارک سایکس، نمایندۀ حکومت انگلیس و همتای فرانسوی‌اش، شارل فرانسوا پیکو، ولایات عرب عثمانی را به دو منطقۀ نفوذ تقسیم کردند. به موجب سندی که به قرارداد سایکس پیکو شناخته شد (16 مه 1916)، بریتانیا وعدۀ شام بزرگ را، که شامل کشور امروزی لبنان و ولایت موصل در شمال عراق امروزی بود، به فرانسه داد. در مقابل، بریتانیا حق سلطه بر ولایات بغداد و بصره و اراضی مجاور آن را به دست آورد که تا شهرهای مدیترانه‌ای عکا و یافا گسترده بود و شامل سرزمین مقدس، به تعریف نادقیق، یا فلسطین می‌شد.