معرفی کتاب

این کتاب به نقش محوری گروه‌های غیردولتی در سیاست خارجی ایران در طی سال‌های 1337 تا 1357 می پردازد. این کتاب روایتی نو از سیاست خارجی ایران در دوره‌ی پهلوی دوم ارائه می‌دهد که بر خلاف روایت‌های سنتی، بیشتر متمرکز بر روابط ایران با گروه‌های غیردولتی مانند کردهای عراقی و شیعیان لبنان است. این موضوع باعث خواهد شد تا مخاطب درکی عمیق‌تر از پیچیدگی‌های سیاست خارجی ایران در آن دوره به دست آورد.

بخشی از کتاب

نهادهای داخلی ایران دوران پهلوی نقشی مهم در تداوم و دگرگونیِ سیاست خارجی غیردولتی ایران ایفا کردند. نهادها الگوهای قابل تشخیصی از قواعد و روال‌ها هستند. هر نهاد دربردارندۀ «روش‌های رسمی و غیررسمی، روال‌ها، هنجارها و عرف‌های تثبیت‌شدۀ درون‌سازمانیِ حوزۀ سیاسی است». نهادها، ساختارها را برمی‌سازند و محدودیت‌ها را تعیین می‌کنند. این محدودیت‌ها نیز زمینه‌ای را برای دگرگونی‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی فراهم می‌سازند. هم از این رو، نونهادگرایی نقش کلیدی نهادها را در دگرگونی‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی برجسته می‌کند. نونهادگرایی به دو رویکرد «نونهادگرایی عقلانی» و «نونهادگرایی تاریخی» تقسیم می‌شود. با وجود اهمیت نونهادگرایی عقلانی که بر تصمیمات استراتژیکِ کنشگران کلیدی در ایجاد دگرگونی‌های نهادی تمرکز می‌کند، کتاب پیش‌رو نونهادگرایی تاریخی را به کار می‌برد که بر کنش‌های متقابل میان نهادها در ادوار تاریخی خاص تمرکز دارد. بدین ترتیب، دگرگونی‌های عمده در سیاست خارجی غیردولتی ایران پیامدی است از رقابت میان نهادهای درونی ایران پهلوی که در بزنگاه‌های خاص تاریخی رخ داده است.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم

این کتاب برای دوستداران تاریخ و سیاست خارجی ایران می‌تواند مفید باشد. همچنین این کتاب به افرادی که به مطالعه‌ی روابط بین‌الملل و نقش گروه‌های غیردولتی در سیاست خارجی کشورها علاقه‌مند هستند پیشنهاد می شود.