کتاب نیچه؛ فیلسوف، روان‌شناس و دجال نوشتهٔ والتر کوفمان و ترجمهٔ فریدالدین رادمهر، اثری تحلیلی و جامع دربارهٔ زندگی، اندیشه‌ها و تأثیرات فریدریش نیچه، یکی از مشهورترین فیلسوفان معاصر است. این کتاب نه تنها به بررسی ایده‌های فلسفی نیچه می‌پردازد، بلکه شخصیت پیچیده و چندوجهی او را نیز تحلیل می‌کند.

درباره کتاب نیچه - فیلسوف روان شناس و دجال

والتر کوفمان، استاد فلسفه و مترجم برجستهٔ آثار نیچه، در این کتاب به بررسی علل شهرت و گاه سوءشهرت نیچه در جهان غرب می‌پردازد. او با تسلط بر زبان آلمانی و انگلیسی، و با استفاده از منابع دست‌اول، تصویری دقیق و منصفانه از نیچه ارائه می‌دهد. کوفمان در این اثر، نیچه را نه تنها به عنوان یک فیلسوف، بلکه به عنوان یک روان‌شناس و ادیب نیز معرفی می‌کند.
کوفمان در این کتاب، ایده‌های اصلی نیچه، مانند «ابرانسان»، «ارادهٔ معطوف به قدرت» و «مرگ خدا» را بررسی می‌کند و به آسیب‌شناسی تفکرات او نیز می‌پردازد. او با نگاهی نقادانه، نوشته‌های فیلسوفانی مانند هایدگر و یاسپرس دربارهٔ نیچه را تحلیل می‌کند و دیدگاه‌های آن‌ها را به چالش می‌کشد.

خواندن کتاب نیچه - فیلسوف روان شناس و دجال را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به فلسفه، به‌ویژه دوستداران اندیشه‌های نیچه، پیشنهاد می‌شود. اگر به دنبال کتابی هستید که به طور جامع و دقیق به بررسی زندگی و اندیشه‌های نیچه بپردازد، نیچه؛ فیلسوف، روان‌شناس و دجال انتخاب مناسبی است. همچنین، این کتاب برای کسانی که به مطالعهٔ تاریخ فلسفه و تحلیل‌های انتقادی علاقه‌مندند، بسیار جذاب خواهد بود.

در بخشی از کتاب  نیچه - فیلسوف روان شناس و دجال می‌خوانیم:

دچار حیرت می‌شویم که چگونه موفقیت‌های این خواهر امکان‌پذیر شد و چرا بسیاری از مردان دانشور، که شروح متعددی بر جنبه‌های متفاوتی از فلسفه و تفکر نیچه نوشتند، چنین خاضعانه این زن را مرجع خود ساختند. البته او توانست بی‌درنگ هم‌دردی جمع بسیاری را نسبت به برادرش به دست آورد، اما این‌که آثار برادرش را ضبط‌وربط کرد، عاملی قاطع و سرنوشت‌ساز شد. این زن رشک‌ورزانه توانست مرجعیتش را به کرسی بنشاند و از آن محافظت کند، به این نحو که نخست، حق انحصاری نشر و شرح همهٔ آثار برادر را از آنِ خود کرد، سپس مانع نشر برخی از مهم‌ترین جنبه‌های تفکر نیچه شد و درعین‌حال، بر برخی دیگر از آن‌ها بیش‌ازحد اصرار و تأکید کرد. از آن زمان که او حافظ تمامی آثار منتشرنشدهٔ نیچه شد و بر خاطرات و گفته‌هایی که برادرش در گفت‌وگوهایش به وی گفته بود تأکید بسیار کرد و برای آن‌ها ارزشی به‌مراتب بیش‌تر از خود آثار نیچه قایل شد، هیچ فرد باصلاحیت و مقتدری دیگر نتوانست با تفاسیر و تعابیر وی مقابله کند. سرانجام توانست بر این‌همه، شم رذیلانهٔ سودجویانهٔ خود را نیز بیفزاید.خواهرِ نیچه «مجموعه‌آثار» برادرش را با ویرایش‌های گوناگون منتشر می‌کرد و دائماً بر هر یک از آن‌ها یادداشت‌های نو می‌افزود. در همان حالی که این زن با مقدمه‌هایش بر آثار نیچه و افزودن اضافات بسیاری از عقاید خود بر آن‌ها هر یک را آمادهٔ نشر می‌کرد، از نشر آخرین نوشتهٔ نیچه یعنی اینک انسان، همراه با مقدمهٔ خودِ نیچه، چندین سال ممانعت کرد و عاقبت، زمانی که کتاب مزبور به سال 1908 از زیر چاپ درآمد، به تعداد محدود و بسیار گران عرضه شد. بعد از آن‌که مجموعهٔ «ویرایشِ مدیران بانک» ــ مطابق با همین عنوانی که داشت ــ زیر چاپ رفت، کتاب اینک انسان در زمرهٔ یکی از آثار این مجموعه قرار گرفت. عاقبت، این کتاب به صورت یک مجلد مستقل در دسترس عموم قرار گرفت، و زمانی که حق نشر آن به پایان رسید، در زمرهٔ مجموعه‌آثار نیچه، به نحوی ارزان‌تر قابل‌دسترس و خریدن آن به‌تنهایی مقدور شد.تأخیر در انتشار کتاب اینک انسان ویرانگر بود، چرا که کتاب مزبور، در واقع، نفی بسیاری از اندیشه‌هایی بود که مدت‌های مدید به نیچه نسبت می‌دادند و تا امروز نیز همراهِ نام وی است. احتمالاً ویرانگری بیش‌تری ادامه داشت، چون این خواهر عزم کرد تا برخی از هزاران توضیح و نوشتهٔ شتاب‌زده و ناتمام برادرش را، که در خلال سالیان متمادی، نیچه در مسوده‌هایش جمع کرده و هنگام کوه‌پیمایی در آلپ نوشته بود، گرد آورد و با نام ارادهٔ معطوف به قدرت و به عنوان نظام فکری نیچه منتشر کند. نخستین مسودهٔ کتاب، (در جلد 15 از مجموعه‌آثار نیچه، 1901) شامل چهارصد «گزیده‌گویی و کلمهٔ قصار» از نیچه است. سه سال بعد، دویست صفحه از موضوعات و مباحث دیگر از ارادهٔ معطوف به قدرت به آخرین مجلد از شرح‌حالی راه یافت که بانو فورستر ـ نیچه در وصف برادر نوشته بود؛ و بالاخره، در سال 1906، ویرایش دوم ارادهٔ معطوف به قدرت بار دیگر در «مجموعه‌آثار» وی در دسترس عموم قرار گرفت. در آن زمان تعداد کلمات قصار و گزیدهٔ اقوال وی به 1067 عدد بالغ شد. نه‌فقط این مواد جدید به مباحث قبلی اضافه شدند، بلکه با آن‌ها نیز تلفیق شدند، به گونه‌ای که با ویرایش قبلی کاملاً متفاوت بودند. برخی حذفیات ویرایشی پذیرفته شده بود، اما بر این ویرایش هرگز افزوده نشد. خود نیچه بسیاری از این یادداشت‌ها و گفته‌ها را پیش از این در برخی از کتاب‌هایش، که پس از چنین گفت زرتشت نوشته بود درج کرد، اما هیچ تلاشی صورت نگرفته بود که این نوع گفته‌ها از بقیه متمایز شوند و از موادی که نیچه هیچ‌گاه در آثار منتشرشدهٔ خود از آن‌ها سود نبرده بود جدا شوند.35بانو فورستر ـ نیچه، برای مرتب ساختن این مواد، از یک دفترچهٔ چهارسطری استفاده کرد که برادرش باقی گذاشته بود و یادداشت‌ها را تحت چهار مقوله مرتب کرد. نیچه شخصاً این مسوده و یک دوجین یادداشت را کنار گذاشته بود (کلاً حدود بیست و پنج مورد وجود دارد. مج 361/18 ـ 335)؛ اما هیچ‌یک از این‌ها مختصرتر از دفتری نبود که در آن این چهار طرح پژوهشی را فهرست کرده بود و از این‌رو، بیش‌ترین اختیار ممکن را به ویراستار می‌داد. (به‌علاوه، این تنها دفتری بود که در آن عنوان «پرورش و پروراندن»36 را برای بخش چهارم در نظر گرفته و بانو فورستر ـ نیچه شاید مسحور این کلمات شده بود، درحالی‌که برادرش، همان‌طور که خواهیم دید، کلمهٔ «پرورش» را رفتار نژادی نمی‌دانست.) کوشش خود نیچه در تنظیم برخی از این یادداشت‌ها در خلال چهار بخش اصلیِ یک طرح متأخر و مشروح‌تر (مج 347/18، مج 402/19 ـ 390) نادیده گرفته شد و واقعیت این است که خود نیچه در سال 1888 طرح کامل ارادهٔ معطوف به قدرت را کنار گذاشت.