این کتاب را می‌توان مهم‌ترین کتاب سنت «تجربه‌گرایی» در سدۀ نوزدهم عنوان کرد که درصدد است تبیینی سراسر «طبیعت‌گرایانه» از بنیادین‌ترین فعالیت‌های شناختی انسان و حقایق عرضه‌شده در علوم منطقی ، ریاضی ، طبیعی  و اجتماعی ارائه دهد. بر همین اساس ، در این کتاب ، شاهد هجمۀ سهمگین وی به هرگونه فلسفۀ «پیشینی‌گرا» و «شهودگرا» هستیم که می‌کوشیدند حقایق خارج‌ از ذهن را ازطریق شهود ، آگاهی یا عقل ، مستقل از مشاهدات و تجربۀ انسانی ، استنباط کنند. 

درباره کتاب نظام منطق :

 با درنظرداشتن همۀ تحولات اساسی در رشتۀ منطق ، این کتاب همچنان یکی از متون اساسی در تاریخ نظرورزی‌های منطقی محسوب می‌شود ؛ خاصه اینکه درصدد است با ارائۀ نقشۀ کاملی از «فرایندهای استقرایی» همان کاری را برای «استقرا» انجام دهد که ارسطو برای «قیاس منطقی» به انجام رسانید. از منظر فلسفۀ علم نیز اثری تعیین‌کننده در توسعۀ تاریخی «فلسفۀ علم» به‌عنوان رشته‌ای علمی قلمداد می‌گردد ، چراکه تأملات وی بر روش‌شناسی علم ، به‌خصوص ، تقریر روش‌های «پژوهش علی» ، ازجمله دستاوردهای پرمایۀ این اثر است.