داستان ‌گویی برند سازی در عمل

کتاب «داستان‌گویی: برندسازی در عمل» (Storytelling: Branding in Practice) که در سال 2004 به‌چاپ رسید، یک منبع بی‌نظیر و جامع در زمینه بررسی و تحلیل مفهوم داستان‌گویی و نحوه تأثیر آن بر فرآیند برندسازی و بازاریابی است. نویسندگان این اثر ارزشمند کلوس فاگ، کریستین بوتز، فیلیپ مانخ و استیون بلانشت هستند.

درباره کتاب داستان‌گویی برندسازی در عمل

نویسندگان با تأکید بر اهمیت داستان اصلی، عمیقاً به کاوش در این مفهوم پرداخته‌اند و به ما آموزش می‌دهند که چطور یک داستان معتبر می‌تواند به‌عنوان ابزاری قدرتمند برای ارتباطات شرکتی عمل کند و فرهنگ یک سازمان را به روشنی شرح دهد. آن‌ها با بهره‌گیری از تجربیات خود در دنیای داستان‌گویی، به ما نشان می‌دهند که چگونه این داستان‌ها می‌توانند فراتر از دنیای بازاریابی رفته و به عمق فرهنگ سازمان نفوذ کنند و حسی از هویت و تعلق را در کارمندان به‌وجود بیاورند. این اثر، با گنجاندن هشت فصل متنوع، به‌طور کامل و جامع به بررسی ابعاد مختلف داستان‌گویی در برندسازی می‌پردازد و در کنار ارائه مثال‌های واقعی، به تحلیلی عمیق و استراتژیک از چگونگی انتقال فرهنگ شرکت و ارزش‌های آن از طریق داستان‌ها می‌پردازد. در کل، این کتاب یک منبع بسیار ارزشمند برای هر فردی است که به دنبال درک بهتر از قدرت داستان و نحوه به‌کارگیری آن در دنیای واقعی کسب‌وکار است. 

خواندن کتاب داستان‌گویی برندسازی در عمل را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

به‌عبارتی، این کتاب برای تمامی افرادی که در حوزه‌های بازاریابی، برندینگ و مدیریت منابع انسانی فعالیت دارند، به شدت توصیه می‌شود؛ چرا که می‌تواند چراغ راهی باشد برای آن‌ها که می‌خواهند محصولات و خدمات خود را با یک داستان معتبر و جذاب پیوند بزنند و تأثیر عمیقی بر روی مخاطبان و مشتریان خود بگذارند. همچنین، به مدیران و رهبران سازمانی که به دنبال ایجاد یک فرهنگ مثبت و پرانرژی در محیط کار خود هستند، به شدت پیشنهاد می‌شود، زیرا آن‌ها با مطالعه این کتاب می‌توانند به توانمندی‌های داستان‌گویی پی ببرند و از آن به‌منظور افزایش حس شراکت و تعامل کارمندان با سازمان بهره‌برداری کنند.

در بخشی از کتاب داستان‌گویی برندسازی در عمل می‌خوانیم:

داستان ما زمانی آغاز می‌شود که در سال 1968 یکی از دانشمندان شرکت به نام دکتر اسپنسر سیلور آماده می‌شد تا یک نوع چسب بسیار قوی با توانایی چسبیدن بسیار زیاد بسازد. قرار بر این بود که این چسب در تعداد زیادی از محصولات کاغذدیواری شرکت مورد استفاده قرار گیرد. ولی پروژهٔ سیلور شکست خورد یا حداقل این چیزی بود که در ابتدا فکر کردند. سیلور طی آزمایش‌های خود به نوعی چسب با بافت کاملاً جدید و متفاوت دست یافت. چسبی که توانایی چسباندن بسیار ضعیف داشت. او می‌دانست که به چیزی خاص دست یافته است ولی نمی‌دانست چگونه یا کجا از آن استفاده کند. طی پنج سال جلسات متعددی با همکارانش گذاشت و با اشتیاق فراوان با آنها در مورد این چسب جدید حرف زد. در واقع کشف بزرگ واقعی توسط اسپنسر انجام نشده بود بلکه توسط دانشمند دیگری در همین شرکت انجام شده بود. کسی که در جلسات سیلور شرکت می‌کرد. این دانشمند آرتور فرای بود. او در گروه کر کلیسای محلی می‌خواند و یک مشکل همیشگی داشت و آن این‌که علامتی که بین صفحات کتاب سرودهای مذهبی‌اش می‌گذاشت دائماً از لابه‌لای صفحات می‌افتاد. در یک لحظهٔ الهام‌بخش، به یاد چسب دکتر سیلور افتاد و این‌که چقدر این چسب می‌تواند برای کاغذهای علامت‌گذاری مفید باشد. او مقداری از این چسب را به کاغذ علامت‌گذاری‌اش مالید و آن را در کتاب خود چسباند. مثل یک رؤیا بود. کاغذ علامت‌گذاری سر جایش ماند و در ضمن می‌شد بدون این‌که به صفحات کتاب لطمه‌ای بخورد آن را از کتاب جدا کرد. بدین ترتیب ایدهٔ مربوط به کاغذهای چسب‌دار شرکت 3M به دنیا آمد. ایده‌ای که امروزه باعث فروش سالیانهٔ 100 میلیون‌دلاریِ این کاغذها می‌شود. فصل دیگر داستان، راه هوشمندانه‌ای بود که مدیران از طریق آن، برای این محصول ترغیب شدند. به‌جای این‌که در مورد فوق‌العاده بودن این محصول شروع به صحبت کنند، کارمندان شرکت مشغول استفاده از کاغذهای چسب‌دار زردرنگ شدند. در واقع اجازه دادند محصول خودش معرف خودش باشد و مدیران خودشان ببینند که این محصول چه توانایی‌هایی دارد. در آرشیو شرکت 3M داستان‌های بسیار زیادی شبیه این وجود دارد. مانند داستان یکی دیگر از دانشمندان این شرکت، پتسی شرمن، که یک محافظ منحصربه‌فرد برای پارچه اختراع کرد. در سال 1953، او شاهد یک اتفاق نه‌چندان مهم بود. یکی از دستیارانش در آزمایشگاه چند قطره از یک مادهٔ شیمیایی را روی کفش‌های ورزشی‌ای که به‌تازگی خریده بود ریخت. دستیار ناراحت شد چون فکر می‌کرد که نمی‌تواند لکه را از بین ببرد. هیچ‌چیز روی آن اثر نکرد، نه صابون نه الکل و نه هیچ‌کدام از پاک‌کننده‌ها. درعین‌حال شرمن از حالت ارتجاعی پاک‌کننده‌ها شگفت‌زده شده بود. و بدین ترتیب ایده‌ای را مطرح کرد که در آن زمان مضحک به نظر می‌رسید. درست کردن پاک‌کننده‌ای که می‌تواند آب و روغن را از لباس‌ها بزداید. درسال 1956 محصول محافظ اسکاچ‌گارد (Scotchgard) وارد بازار شد. و این تازه آغاز تولید انواع محصولات اسکاچ‌گارد بود. از آن تاریخ به بعد این محصول در بازار پیشرو بوده است.