چایت را من شیرین می کنم

کتاب "چایت را من شیرین می‌کنم" نوشته زهرا اسعد بلند دوست، داستانی عمیق و جذاب را روایت می‌کند که به زندگی دختری ایرانی به نام سارا می‌پردازد. سارا به همراه خانواده‌اش در کشور آلمان به سر می‌برد و در بطن این داستان، تضادهای فرهنگی و مذهبی و آثار عمیق آن بر زندگی افراد به تصویر کشیده شده است.

درباره کتاب چایت را من شیرین می‌کنم

پدر سارا، سمپات سازمان مجاهدین خلق است و ارتباطات عاطفی و فکری او با مادرش، که به وضوح دیدگاهی متفاوت دارد، فضایی پر تنش و چالش‌برانگیز را برای سارا و برادرش ایجاد می‌کند. در این میان، سارا و برادرش به جستجوی حقیقت و یافتن مسیر درست پرداخته و در مقاطعی از زندگی خود، خدا و خوبی‌ها را انتخاب می‌کنند. روایت داستان با یک حادثه کلیدی آغاز می‌شود؛ برادر سارا که به اسلام گرایش پیدا کرده، به یک باره ناپدید می‌شود و سارا به دنبال او به جستجو می‌پردازد. در این راه با چهره‌های زشت و جنایات گروه‌های افراطی مانند داعش آشنا می‌شود و ترس و اضطراب او از هر آنچه به اسلام و مسلمانان مربوط می‌شود را دوچندان می‌کند. اما داستان در اینجا متوقف نمی‌شود و سارا در مسیر جستجو، به یادگیری، مواجهه با چالش‌ها و کشف زیبایی‌های واقعی ایمان و فرهنگ ایرانی می‌رسد.

خواندن کتاب چایت را من شیرین می‌کنم را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این کتاب با نثری زیبا و محتوایی مهم، به تمامی افرادی که به مباحث اجتماعی، مذهبی و فرهنگی علاقه‌مندند پیشنهاد می‌شود. همچنین مناسب برای جوانانی است که در دنیای مدرن و چندفرهنگی زندگی می‌کنند و به دنبال یافتن هویت و حقیقت در دنیای پیچیده امروز هستند. همچنین برای والدین و مربیان نیز می‌تواند به عنوان یک منبع ارزشمند در معرفی چالش‌ها و تنش‌هایی که نوجوانان با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند، مورد استفاده قرار گیرد. این داستان در واقع بیدارکننده دغدغه‌های عاطفی و روحی است و خواننده را به تأمل در مورد ایمان، هویت و شرایط خاص انسانی دعوت می‌کند. با خواندن این کتاب، شما با دنیای غیرقابل تصور سارا و خانواده‌اش همذات‌پنداری خواهید کرد و به درک عمیق‌تری از چالش‌های روزمره انسان‌ها در دو فرهنگ مختلف خواهید رسید.

در بخشی از کتاب چایت را من شیرین می‌کنم می‌خوانیم:

آن روزها من یک‌ساله بودم و برادرم دانیال پنج‌ساله. مادرم همیشه نقطه‌ی مقابل پدر قرار داشت، اما بی‌صدا و جنجال. او تنها برای حفظ من و برادرم بود که تن به دوری از وطن و زندگی با پدرم داد؛ مردی که از مبارزه، تنها بدمستی و شعارهایش نصیب‌مان شد. شعارهایی که آرمان‌ها و آرزوهای دوران نوجوانی من و دانیال را تباه کرد؛ و اگر نبود، زندگی‌مان شکل دیگری می‌شد. پدرم با این‌که توهم توطئه داشت اما زیرک بود، و پل‌های بازگشت به ایران را پشت سرش خراب نمی‌کرد. می‌گفت «باید طوری زندگی کنم که هر وقت نیاز شد به‌راحتی برگردم و برای استواری ستون‌های سازمان، خنجر از پشت بکوبم.» نمی‌دانم واقعاً به چه فکر می‌کرد؛ انتقام خون برادر، اعتلای اهداف سازمان و یا فقط نوعی دیوانگی محض. هرچه که بود، در بساط فکری‌اش چیزی از خدا پیدا نمی‌شد. شاید به زبان نمی‌آورد اما رنگ کردار و افکارش جز سیاهی شیطان را نشان نمی‌داد. زندگی من یک‌ساله و دانیال پنج‌ساله، میدانی شد برای مبارزه‌ی خیر و شر؛ و طفلکی خیر که همیشه شکست می‌خورد در چهارچوبِ سازمان‌زده‌ی خانه‌مان. مادر مدام از خدا و خوبی می‌گفت و پدر از دغدغه‌های سازمان. چند سالی گذشت اما نه خدا پیروز شد و نه رجوی و مریمش. روزها دوید و در این هیاهو، من و برادرم دانیال، خلأ را انتخاب کردیم.