نوشته‌های پراکنده

کتاب «نوشته‌های پراکنده» اثر بابک احمدی مجموعه‌ای از 33 متن شامل 10 نوشته در پاسخ به پرسش‌ها و 23 مقاله است که بیشتر آن‌ها پیش‌تر در نشریات و سایت‌های مختلف بین سال‌های 1381 تا 1393 منتشر شده‌اند و سه متن جدید درباره فروید و فلسفه، لاکان و فلسفه و شعر مالارمه نیز در این کتاب گنجانده شده است. این نوشته‌ها در سه بخش کلی «فلسفه»، «تاریخ و سیاست» و «هنر» تنظیم شده‌اند و به موضوعات متنوعی در این حوزه‌ها می‌پردازند. احمدی در این کتاب با نثری دقیق و فلسفی، به تحلیل مسائل فلسفی، تاریخی، سیاسی و هنری می‌پردازد و تلاش می‌کند خواننده را به تفکری عمیق‌تر درباره این موضوعات دعوت کند. کتاب «نوشته‌های پراکنده» برای پژوهشگران فلسفه، ادبیات، هنر، نشانه‌شناسی و علاقه‌مندان به آثار بابک احمدی توصیه می‌شود و می‌تواند مرجعی مفید برای کسانی باشد که می‌خواهند با دیدگاه‌ها و تحلیل‌های او در زمینه‌های مختلف فلسفی و فرهنگی آشنا شوند.

درباره کتاب «نوشته‌های پراکنده»

در کتاب «نوشته‌های پراکنده» بابک احمدی، بخش‌هایی که به فلسفه می‌پردازند شامل نوشته‌ها و مقالاتی هستند که موضوعات فلسفی را در قالب پرسش و پاسخ یا مقاله بررسی می‌کنند. این بخش‌ها به تحلیل مسائل فلسفی، نظریه‌های فلسفی و دیدگاه‌های متفکران مختلف اختصاص یافته‌اند و معمولاً با نثری دقیق و فلسفی نوشته شده‌اند. به طور مشخص، بخش فلسفه در این کتاب شامل مطالبی درباره فلسفه ذهن، فلسفه سیاسی، فلسفه تاریخ، فلسفه هنر و مباحث نظری فلسفی است که خواننده را به تفکر عمیق‌تر درباره موضوعات فلسفی دعوت می‌کند. همچنین نوشته‌های جدیدی درباره فلسفه فروید، لاکان و شعر مالارمه نیز در این بخش جای دارند که نشان‌دهنده گستردگی حوزه‌های فلسفی مورد توجه احمدی است. بنابراین، بخش فلسفه کتاب «نوشته‌های پراکنده» شامل تحلیل‌های فلسفی در زمینه‌های مختلف فلسفه معاصر و کلاسیک، نقد نظریه‌های فلسفی و بررسی مسائل بنیادین فلسفه است که برای پژوهشگران و علاقه‌مندان فلسفه بسیار مفید و جذاب خواهد بود.

خواندن کتاب «نوشته‌های پراکنده» را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

پژوهشگران و دانشجویان فلسفه، تاریخ، سیاست و هنر که می‌خواهند با دیدگاه‌ها و تحلیل‌های دقیق احمدی در این حوزه‌ها آشنا شوند. علاقه‌مندان به فلسفه معاصر و نقد مدرن که به دنبال مقالات و نوشته‌های متنوع و عمیق در موضوعات فلسفی، تاریخی و هنری هستند. خوانندگانی که به سبک پرسش و پاسخ و مقاله علاقه دارند و می‌خواهند مباحث فلسفی و فرهنگی را با دقت و تأمل بیشتری مطالعه کنند. کسانی که می‌خواهند با تحولات فکری و فرهنگی ایران و جهان در سال‌های اخیر آشنا شوند، زیرا نوشته‌ها عمدتاً در بازه زمانی 1381 تا 1393 منتشر شده‌اند. علاقه‌مندان به آثار بابک احمدی که می‌خواهند مجموعه‌ای از نوشته‌های پراکنده و متنوع او را در یک کتاب گردآوری شده مطالعه کنند. این کتاب به دلیل تنوع موضوعات و دقت فلسفی، منبعی مفید برای کسانی است که به دنبال فهم عمیق‌تر مسائل فلسفی، تاریخی و هنری در فضای فرهنگی ایران و جهان هستند.

در بخشی از کتاب «نوشته‌های پراکنده» می‌خوانیم

«همه می‌گویند و انگار همه پذیرفته‌اند که سیاست مدرن با اخلاق سر سازگاری ندارد. پیگیری ریشه‌های جدایی سیاست از اخلاق، از روزگار رنسانس، کتاب ماکیاولی، آثار هابز و لاک و فلسفهٔ خردباورانی چون هگل که از چشم‌انداز تاریخ عقلانی آدمی متوجه جامعهٔ سیاسی بود و فایده‌باورانی چون میل که بی‌نیاز به بحث اخلاقی و صرفا ًاز چشم‌انداز عقل از لیبرالیسم دفاع می‌کرد، کار چندان دشواری نیست. جامعه‌ای بر بنیاد مالکیت خصوصی و پاس‌داشت منافع شخصی چه نیازی در فن ادارهٔ سیاسی خود به اخلاق دارد و شگفت نیست که آن را زائد و ویران‌گر یابد. از سوی دیگر، توجه به تاریخ مارکسیسم این مهم‌ترین آیین ضد سرمایه‌داری نیز به خوبی نشان می‌دهد که اخلاق از دایرهٔ خردورزی اجتماعی و عمل سیاسی تبعید شده است. وقتی یک مارکسیست می‌گوید: «این حرف تو که اخلاقی است!» یعنی نظر تو با واقعیت و درک مارکسیستی از واقعیت خوانا نیست و بهتر است آن را کنار بگذاری. کافی است رسالهٔ «اخلاق ما و اخلاق آن‌ها» ی تروتسکی سالخورده را بخوانید تا دریابید که این حریف استالین بی‌اخلاق خود چگونه اخلاق را از دایرهٔ بحث بیرون گذاشته و چه آسان از «هدف وسیله را توجیه می‌کند»، گروگان‌گیری در ایام جنگ داخلی و از کاربرد هدف‌مند خشونت دفاع می‌کند. هم‌چنین، عبارت هراس‌آور گرامشی را (که به نرمش و ملایمت کلام در میان نام‌آوران مارکسیست شهره است) بشنویم: «در پیکار طبقاتی یگانه اصل اخلاقی پیروزی است». راست این است که ندای اخلاق در دنیای حاکمیت ایدئولوژی‌ها یا شنیده نمی‌شود، یا به سادگی محکوم می‌شود. صدای کامو از معدود آواهای سده‌های مدرن است که به ما یادآوری می‌کند ممکن است یک تصمیم درست سیاسی از نظر اخلاقی ناپسند باشد، می‌توان کنش سیاسی خاصی (مثلا شرکت در یک انتخابات، یا عضویت در یک حزب، یا راه‌اندازی یک اعتصاب) می‌تواند نتایج عملی و سیاسی درست، یا دلخواه، یا مفیدی به بار آورد، اما می‌توان هم‌چنان آن را از نظر اخلاقی کاری ناپسند یا نادرست خواند. عظمت کامو در این است که اهمیت وزنهٔ اخلاق را در کل زندگی اجتماعی و هر شکل از رابطهٔ انسانی به ما یادآور می‌شود. موضع کامو در مسألهٔ استقلال الجزایر به یقین موضع هواداری از سیاست‌های استعماری ارتش سرّی فرانسه و جنایت‌کاران شکنجه‌گر نبود، ولی به دلیل توانایی جدلی سارتر و فضای ایدئولوژیک دوران جنگ سرد چنین وانمود شد که همه چیز به یک دوراهی ختم می‌شود. آدم یا باید در جانب جبههٔ آزادی‌بخش ملی الجزایر باشد یا در جانب ارتش سرّی فرانسه. هر کس می‌باید یا با استقلال الجزایر (بی‌توجه به سرنوشت فرانسویان مقیم الجزایر که همه‌شان استعمارگر نبودند و بی‌توجه به سیاست‌های جبهه) موافق باشد یا با استعمار فرانسه و افسران دست‌راستی آن هم‌راه شود. سارتر به یاری فانون آزمایش‌گاه «انقلاب الجزایر» را صحنهٔ رویارویی خشونت استعمارزده و خشونت استعمارگر معرفی می‌کرد. او در پیش‌گفتار به کتاب نفرین‌شدگان زمین فانون خشونت را امری مثبت خواند چرا که ناگزیر از استعمارزده انسان تازه‌ای می‌سازد. کامو می‌پرسید آن آدمی که با خشونت هویت تازه می‌یابد چگونه روزی خشونت را کنار خواهد گذاشت؟ او می‌پرسید تکلیف آن مردمی که الجزایری نیستند، ریشهٔ فرانسوی دارند، اما الجزایر را خانهٔ خود می‌دانند، زادگاه‌شان آن‌جاست و به آن دلبسته‌اند، همه‌شان هم از مواهب استعماری بهره‌مند نشده‌اند و بسیاری چون خانوادهٔ خود او در فقر به سر برده‌اند، چه می‌شود؟ »