سنت زیباشناسی فرانسوی

گایر در پژوهش نمونه‌وارش کل تاریخ زیباشناسی جدید را با نظر به سه خط فکری جداگانه پی می‌گیرد و رابطهٔ اندیشمندان موردنظرش را به نسبت دوری و نزدیکی‌شان به این سه مسیر می‌سنجد و به رهیافت‌های بدیعی می‌رسد. یکی زیباشناسی ناظر به کمال که همان رویکرد کلاسیک شناخت باورانه به زیباشناسی است و منبع لذت زیباشناختی را (شهود کمال ابژه) می‌داند؛ دیگری زیباشناسی ناظر به بازی آزاد قوا که معتقد است بازی آزاد قوای ذهنی ما مؤلفه تعیین‌کننده تجربه زیباشناختی ما به شمار می‌آید و سومی، زیباشناسی ناظر به تشخیص تأثیر عاطفی هنر او این سه رهیافت به‌ویژه ایده بازی آزاد قوا و بازی با طیفی از عواطف انسان به‌عنوان منبع لذت زیباشناختی را در مورد اندیشمندان بزرگ فرانسوی این، عصر، از کروزا، دوبو، باتو و اصحاب دائره المعارف مثل دیدرو و دلامبر گرفته تا روسو پی می‌گیرد و بینش‌های جذاب و روشنگری در این باره پیش می‌کشد که نباید ناشنیده بماند.