کتاب سکوت تحسین‌برانگیز نوشتهٔ عبدالرزاق گورنه را شاید بتوانم فریادهای خاموش مردی مستأصل علیه بی‌عدالتی بنامم. مردی که بیست سال از زندگی‌اش تماماً با سکوت همراه است، سکوت در برابر کسانی که او را غریبه و بیگانه و انگل می‌دانند، سکوت در برابر چیزی که آن را "خودمهم‌پنداری مردمان جهان اول" می‌نامد، سکوت نسبت به بیزاری ای که از شغل خود دارد و البته سکوت در برابر خانواده‌اش در زنگبار و پنهان داشتن چگونگی زندگی ای که در انگلیس دارد. پس از بیست سال، وقتی که عفو عمومی اعلام می‌شود و او می‌تواند به کشورش بازگردد، مشاهده می‌کند که چگونه در این سال‌های پس از استقلال، همه چیز به تباهی کشیده شده است.

درباره کتاب «سکوت تحسین‌برانگیز» 

 کتاب «سکوت تحسین‌برانگیز» داستان مردی است اهل زنگبار که از کشورش فرار کرده و بیست سال ساکن انگلستان و در آنجا معلم بوده است. او بعد از بیست سال دوری از وطن، بار دیگر و به دنبال اعلام عفو عمومی، به کشور خود بازمی‌گردد. او به گذشتۀ خویش برمی‌گردد؛ اما همه چیز در این بیست سال تغییر کرده و خانه‌ای که او آن را ترک کرده است دیگر آن خانه‌ای نیست که بیست سال پیش بود؛ بلکه ویرانه‌ای است اندوه‌بار.
 عبدالرزاق گورنه در کتاب «سکوت تحسین‌برانگیز»، از خلال روایت سرگذشت مردی تبعیدی و جهان‌سومی، تصویری از تاریخ زنگبار و نیز تصویری از انسانی جهان‌سومی ارائه می‌دهد که خارج از وطن خود، یک «دیگری» تحقیرشده و ناراضی اما خاموش در برابر ناملایمات بوده و حالا در سرزمین خود نیز بیگانه‌ای است با زندگی‌ای پشت سر گذاشته در اروپا که آن را از خانواده‌اش مخفی نگه داشته است.
 کتاب «سکوت تحسین‌برانگیز» تراژدی مهاجرت اجباری و بازگشت است و تراژدی گسست و دو شقه شدن میان دو فرهنگ، یعنی تراژدی انسان جهان‌سومی رانده از وطن و بیگانه در خارج از وطن.

در قسمتی از کتاب «سکوت تحسین‌برانگیز» می‌خوانیم: 

 خودم را در حالی یافتم که به‌شدت بر این درد تکیه کرده بودم. در ابتدا تلاش کردم تا ساکتش کنم، فکر می‌کردم می‌رود و مرا با درون آشفته‌ام رها می‌کند. فکر می‌کردم که تنها برای مدتی ادامه می‌یابد، همچون یادآور تزلزل‌ناپذیری از تشویش و ناآرامی‌هایی که در زیر تصورمان از زندگی‌هایمان نهفته است و ما با نادیده‌گرفتن آن با یکدندگی زندگی‌مان را برای خود خوشایند جلوه می‌دهیم. اما نه‌تنها از بین نرفت، بلکه واضح‌تر شد، محلش به شکل دقیق‌تری مشخص و ملموس شد، چیزی بود که فضایی را درون من اشغال کرده بود، مانند یک انگل، تاریک و در عمق جانم، دودهای متعفنی منتشر می‌کرد که بوی تنهایی و وحشت می‌داد.