گاندی که به قهرمان مقاومت منفی شهرت دارد، در زندگی با واقعیت‌هایی روبرو شد و به حقانیت مبارزه علیه تبعیض و تحقیر انسانی معتقد شد. او دوم اکتبر 1869 به دنیا آمد. پدرش نخست‌وزیر یک ایالت مهاراجه نشین بود. شخصیت برجسته مادرش اثر عمیقی از تقدس در ذهن او باقی گذاشت.گفته می‌شود نرمش اراده و ایثار را از مادرش به ارث برده بود.

معرفی کتاب سرگذشت گاندی

گاندی در سیزده‌سالگی به‌رسم هندوان ازدواج کرد. مشاهده ستم‌های ناروا بذر اصلاح را از اوان کودکی در ذهن او کاشت. گاندی جهت تحصیل مدت 3 سال به انگلستان رفت و 10 ژوئن 1891 رشته حقوق را به پایان برد و وکیل شناخته شد. هنگام بازگشت به وطن با حادثه ناگوار مرگ مادرش روبرو شد. پس از مدتی اقامت در کشورش، درحالی‌که وکیل ناشناخته‌ای بود، هندوستان را به‌قصد افریقا جنوبی ترک کرد؛ ولی هنگام بازگشت به کشورش از شهرت برخوردار بود؛ آنگاه با چند تن از رهبران همایش ملی هند آشنا شد و به‌عنوان داوطلب وارد همایش شد. در این هنگام علیه عادت‌های زشت مردم هند قیام کرد و در اصلاح آنان کوشید. او برای حمایت هندی‌های مستعمره‌نشین به چند مسافرت رفت و برای استقرار عدالت در مورد مردم کشورش مدت 21 سال در افریقا جنوبی ماند. در اوایل سال 1915 به وطنش بازگشت و به سبب کارهایش در افریقا جنوبی به‌صورت یک قهرمان ملی درآمد. گاندی به حمایت از دهقانان و کارگران برخاست. روز ششم آوریل 1919 به نشانه اعتراض به اقدام دولت در مورد کاهش آزادی، عزای عمومی اعلام کرد. در 18 مارس 1922 به اتهام تحریک مردم علیه دولت به شش سال زندان محکوم شد. در 12 مارس 1930 به‌عنوان اعتراض به مالیات نمک پیاده‌روی سیصد و بیست کیلومتری خود را شروع کرد و این اقدام او باعث شکستن قانون مالیات - نمک از طرف روستاییان هند و استفاده آنها از نمک دریا شد و گاندی بازداشت شد و این بازداشت، بازتابی جهانی داشت. گاندی در سال 1934 از زندان آزاد شد. در روز 30 ژانویه 1948 با سه گلوله‌ای که یک جوان هندو شلیک کرد، گاندی جان سپرد. سرگذشت گاندی، حوادث زندگی گاندی و آنچه را که بر مردم هند گذشته است باز می‌گوید.

بخشی از کتاب سرگذشت گاندی

 صدای من به صدایی در جنگل بدل شده است و نمی‌خواهم ساکت بمانم، همان‌طور که نمی‌خواهم شاهدی خموش نسبت به آنچه امروز در اطراف من در کشور می‌گذرد باشم. آرزو ندارم که زندگی‌ام درازتر باشد. من به درد هیچ‌کس نمی‌خورم. می‌خواهم در حال انجام‌وظیفه بمیرم، و در آخرین نفس نام خدا را به زبان بیاورم. حس می‌کنم که خداوند آرزوی مرا برخواهد آورد. دیگر نمی‌خواهم تا 125 سالگی عمر کنم، می‌خواهم مرگی ناگهانی داشته باشم، و اگر بمیرم، درحالی‌که نام خدا بر لبانم باشد، نشانۀ این است که من شیاد و دروغین نبوده‌ام، بلکه آن بوده‌ام که سعی و ادعا کردم. من در تمام زندگی‌ام یک مبارز بـوده‌ام، و حتی در جنگی که شکست بخورم، مبارز خواهم بود.