داوران جایزهٔ نوبل نوشته‌اند که شعر لوئیز گلوک را صدایی اشتباه‌نشدنی دانسته‌اند که به‌خاطر زیبایی بی‌پیرایه‌اش زندگی شخصی را جهان‌شمول می‌کند. او که از کودکی اولین شاعر موردعلاقه‌اش ویلیام بلیک بوده گویی که ترانه‌های معصومیت را با صدایی نوین بازآفرینی کرده است. زیبایی روح شاعرانه و شهودش او را فراتر از گستره و کانون‌های ادبیات آمریکا ساخته است و این صدای ناب شاعرانه را جهانی کرده است. گلوک خودش را با دنیای سیاست روز درگیر نمی‌کند و با مناعت طبعی از روزمرگی‌ها و جزئی‌ترین چیزها پدیدهای هستی‌شناسانه را مکاشفه می‌کند. شعر او به شکلی بی‌واسطه و فارغ از کلیشه‌ها با پدیده‌ها ارتباط برقرار می‌کند، با کلماتی بسیار ساده، لحظه‌های ژرف را به شکل عمیقی به تصویر می‌کشد.