به قلم سوگند سرگذشت‌نامه و یادداشت‌های شهید حبیب غنی‌پور است که با پژوهش و نگارش گلعلی بابایی منتشر شده است. این کتاب سی و پنجمین عنوان از مجموعه «بیست‌وهفتی‌ها» محسوب می‌شود و در پاییز 1402 توسط نشر 27 بعثت به بازار آمد. بابایی که خود از فعالان مسجد جوادالائمه (ع) است، در این اثر زندگی و فعالیت‌های فرهنگی و بسیجی این شهید را روایت می‌کند. علاوه بر ثبت خاطرات و روزنوشت‌های حبیب غنی‌پور، این کتاب تصویری از مسجد جوادالائمه و افراد تأثیرگذار آن را نیز ارائه می‌دهد.

درباره کتاب به قلم سوگند

کتاب روایتگر زندگی حبیب غنی‌پور، نویسنده بسیجی و از فعالان کتابخانه مسجد جوادالائمه (ع) است. بابایی با اشتیاق و دقت، سیر زندگی او را از دوران کودکی تا زمان شهادتش در جبهه‌های جنگ تحمیلی دنبال می‌کند.
این اثر حاصل سال‌ها تحقیق و گفتگو با دوستان، هم‌رزمان و اساتید شهید است. روایت‌ها، علاوه بر پرداختن به شخصیت حبیب، به تأثیر فضای فرهنگی و مذهبی مسجد جوادالائمه (ع) در پرورش استعدادهای فرهنگی و ادبی می‌پردازد. در بخش‌هایی از کتاب، فعالیت‌های او در مدرسه راهنمایی شهید چمران به عنوان معلمی دلسوز نیز مورد توجه قرار گرفته است.
بابایی پیش‌تر کتابی با عنوان قلمی به رنگ خاک درباره شهید غنی‌پور نوشته بود که برگزیده هفدهمین دوره کتاب سال دفاع مقدس شد. با توجه به استقبال و نایاب شدن آن کتاب، نویسنده تصمیم گرفت تا با بازنویسی و افزودن جزئیات جدید، به قلم سوگند را منتشر کند.

 خواندن کتاب به قلم سوگند را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به تاریخ شفاهی دفاع مقدس، زندگی‌نامه‌های شهدا، و علاقه‌مندان به ادبیات پایداری مناسب است. همچنین افرادی که به مطالعه درباره نقش مساجد در پرورش نسل انقلابی و تأثیر محیط‌های فرهنگی در تربیت شخصیت‌های برجسته علاقه دارند، می‌توانند از خواندن این اثر لذت ببرند.

در بخشی از کتاب به قلم سوگند می‌خوانیم:

پس از اخذ مدرک دیپلم، حبیب به توصیه استاد و مراد خود؛ حسین امینی برای تدریس دانش‌آموزان پایین‌شهری، در یکی از مدارس راهنمایی در میدان راه‌آهن تهران مشغول به کار شد. رضا سانی‌خانی، از فعالان کتابخانه مسجد جوادالائمه (ع) که مدیریت مدرسه محل تدریس حبیب را به عهده داشت، در شرح ماجرا می‌گوید: من رئیس مدرسه راهنمایی شهید چمران در حوالی میدان راه‌آهن تهران بودم. آن زمان حسین امینی توی مدرسه ما قرآن و دینی درس می‌داد. یک روز دیدم حبیب غنی‌پور را هم با خودش آورده مدرسه و گفت: «از امروز آقا حبیب همکار ما، در مدرسه است.» من که از قبل با حبیب آشنایی داشتم و می‌دانستم چه بچه با استعدادی است، با جان‌ودل قبول کردم.