خط آبی کمرنگ

اگر به تاریخ صدسال اخیر ایران نگاه کنیم نهاد خانواده هم مثل سایر نهادهای اجتماعی تغییر کرده است. ازاین‌جهت مواجهه جمعی ما با مادرانگی نیز در گستره فرهنگی ما، در طول این بازهٔ تاریخی دچار تغییروتحول ملموسی شده است. «خط آبی کم‌رنگ» اثر شیوا علینقیان روایتی بازاندیشانه از تجربه مادری در ایران مدرن است. این اثر گرچه روایت تجربه‌ای شخصی و محدود است، اما تلاش کرده تا نشان دهد که ”مادری‌کردن“ تجربه‌ای است به گسترۀ تاریخ. نویسنده سعی داشته تصویری رئالیستی از زیست مادرانه ارائه دهد، تصویری زمینی از مادر به‌دوراز اسطوره‌سازی و تقدیس گرایی‌های مرسوم و البته خارج از چهارچوب ایدئولوژی‌هایی که نقش مادری را از نگاهی عمدتاً مردانه تعریف کرده‌اند. باز تعریف نقش مادری، روایت این نویسندهٔ معاصر از مادرانگی با همهٔ بیم‌ها و امیدزایی و پیوند آن با مسئلهٔ هویت مضامین خواندنی این کتاب هستند. خط آبی کم‌رنگ همچنین در صدد است گسترش‌دهندۀ شاخه‌ای از معرفت باشد که در فرهنگستان غرب به‌عنوان «مطالعات مادری» شناخته می‌شود.
 در جایی از این کتاب آمده است: «با نگرانی و پریشان‌حالی از خانه بیرون آمدم. به انسان کوچک درونم می‌اندیشیدم، به همهٔ فکرها و خیالات چند روز گذشته. شاید اولین مواجهات من با تناقضات درونی مادر بودن از همان روزهای اول شکل‌گرفته بود. احساسات آمیخته با مهر، هیجان، دلهره، خشم و سردرگمی به‌خاطر تصور آینده‌ای نامطمئن که وجودم را فراگرفته بود.»