مردانه به میدان بیایید

کتاب «مردانه به میدان بیایید»، اثری ارزشمند و ژرف در رابطه با تجربیات و درس‌های مرحوم «حاج اسماعیل دولابی»، شخصیت برجسته‌ای است که با ساده‌زیستی و خوش‌قلبی‌اش به مقامات و درجات عالی معنوی دست یافت و توانست به عنوان منشأ رحمت و الهام برای جمع زیادی از مشتاقان عرفان و اخلاق تبدیل شود. این کتاب به قلم «حبیب الله فرحزاد»، یکی از معلمان برجسته معاصر، تدوین شده است و در آن، نویسنده دلبستگی و انگیزه‌ی خود را به روایت لحظات خاص و آموزنده‌ای که در محضر استاد بزرگوارش سپری کرده، به تصویر کشیده است. 

درباره کتاب مردانه به میدان بیایید

اثر حاضر نه‌تنها به بازتاب اندیشه‌های عمیق عرفانی استاد دولابی می‌پردازد، بلکه مسیری از خودسازی و پرورش روحی را پیش روی خواننده قرار می‌دهد که نتیجه‌اش، درک عرفانی و ایمان عمیق به خالق هستی است. در واقع، این کتاب به نوعی تجلی‌گاه تجربیات روحی و مکاشفاتی است که می‌تواند به تسهیل فرآیند رشد معنوی افراد کمک کند. نویسنده، با استفاده از قلمی توانا، به زوایای مختلف شخصیت استاد پرداخته و خوانندگان را به دنیای عمیق تفکر و روح‌نوازی این مرد الهی می‌برد. در این مسیر، اجتناب از هر گونه روحانی‌گرایی زائد و تکیه بر تجربیات واقعی و عمیق معنوی، موجب می‌شود تا اثر به عنوان یک راهنما در زندگی روزمره و معنوی مخاطبان نمود پیدا کند. 

خواندن کتاب مردانه به میدان بیایید را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

کتاب «مردانه به میدان بیایید» به تمامی افرادی که در جستجوی صلح درونی و کمال معنوی هستند، پیشنهاد می‌شود. به‌ویژه، کسانی که عاشق خودسازی، پرورش روح و سیر و سلوک در ابعاد عمیق‌تری از زندگی‌اند، می‌توانند با مطالعه این اثر، نیازهای روحی خود را بهتر درک کنند و به تجارب و آموزه‌های ارزشمندی دست یابند. همچنین، این کتاب می‌تواند راهگشای روحانیون، دانشجویان علوم دینی، و هر کسی باشد که در پی فهم بهتر و عمیق‌تری از خود و خالق هستی است و به طبع، به دنبال تجربه لحظات ناب و سوزان در لحظات خلوت و تنهایی‌اش می‌باشد. این اثر نه تنها تذکری به ما می‌دهد که زندگی می‌تواند پر از آرامش و هدایت باشد، بلکه فراخوانی است برای آن که در میدان زندگی، مردانه و با انگیزه‌ای عمیق گام برداریم و به سوی کمال و قرب الهی حرکت کنیم.

در بخشی از کتاب مردانه به میدان بیایید می‌خوانیم:

وقتی به خدا بگویی «خدایا من غیر از تو کسی و چیزی ندارم»، خداوند غیور است و خواسته‌ات را انجام می‌دهد. وقتی خواستید دعایتان گیرا شود، دوستان و همسایگان و اهل مملکتتان را جلو بیندازید و اول برای آن‌ها دعا کنید. همۀ عالم مضطرند، ولی درک و شعور اضطرار خود را ندارند. آن مضطری اجابت می‌شود که اضطرار خود را درک کند. اول اجابت است، بعد دعا. دعایی که در عبد ظاهر می‌شود از آثار اجابتی است که قبلاً شده است. هرکه را دعا داده شد، قبلاً اجابت داده شده است. به وجود آمدن حالت دعا در عبد، از آثار این است که خدا می‌خواهد آنچه را خواستش در عبد به وجود آمده است به او بدهد. دعا بکن، ولی اگر اجابت نشد با خدا دعوا نکن و میانه‌ات به هم نخورد؛ چون تو جاهلی و او خبیر و عالم است. خدا کاری را اشتباه نکرده است که با دعای تو به اشتباهش پی ببرد و آن را درست کند. بخل هم نورزیده است که با التماس تو دست از بخل بردارد و آنچه را به مصلحت تو بوده و در اثر بخل نداده بود، به تو بدهد. در دعاهایمان هرچه را که برای ما نافع نیست خدا می‌گوید باشد برای فردا و هرچه را که نافع است بلافاصله می‌دهد. خدا زینت و زیور دنیا را برای مؤمنین خیلی دوست ندارد، ولی آخرت را زود به آن‌ها می‌دهد. کسی که آخرت را دارد چه سیر باشد و چه گرسنه، بهرۀ دنیا را هم می‌برد. خدا هرچه خیر محض است عطا می‌کند، هر وقت غنا برای مؤمن نافع باشد غنا می‌دهد و هر وقت فقر برای او خیر باشد فقر می‌دهد. لذا کسانی که به این حقیقت پی برده‌اند، هرچه خدا می‌کند هیچ نمی‌گویند. ان‌شاءالله ما هم هر وقت خدا کم و زیاد کرد با او دعوا نکنیم.»