کتاب عدالت هفدهمین جلد از مجموعه ره‌نامه است که به بررسی مفهوم عدالت از منظر مقام معظم رهبری می‌پردازد. این مجموعه چهل‌جلدی با تبیین ارزش‌ها و مبانی اسلام ناب محمدی(ص)، مسیر خودسازی، جامعه‌پردازی و تمدن‌سازی را برای جوان مؤمن و انقلابی ترسیم می‌کند. در این جلد، عدالت به‌عنوان اصلی بنیادین که همه ابعاد اجتماعی، سیاسی و اقتصادی را تحت تأثیر قرار می‌دهد، مورد بررسی قرار گرفته است.

درباره کتاب عدالت

در این کتاب، عدالت نه‌تنها به‌عنوان یک ارزش دینی، بلکه به‌عنوان بنیان اصلی نظام اجتماعی مطرح می‌شود. نویسنده با بهره‌گیری از سخنان مقام معظم رهبری، نشان می‌دهد که عدالت تنها مفهومی است که هیچ قیدی ندارد و به‌طور مطلق مورد نیاز جامعه است. اگر عدالت وجود نداشته باشد، حتی آزادی هم به نفع یک طبقه خاص و علیه دیگران خواهد بود.
کتاب به این نکته می‌پردازد که پیشرفت بدون عدالت معنایی ندارد. برخی جوامع ممکن است از نظر علمی و اقتصادی پیشرفت کنند، اما اگر این رشد به‌طور ناعادلانه میان مردم توزیع شود، نتیجه‌ای جز افزایش شکاف طبقاتی نخواهد داشت. بر همین اساس، عدالت باید همگام با پیشرفت باشد، تا جامعه‌ای متعادل و پایدار شکل بگیرد.
بیانات مقام معظم رهبری در این کتاب تأکید دارد که عدالت نباید در حد شعار باقی بماند، بلکه باید در تمامی بخش‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی اجرایی شود. این مسئله به‌ویژه در کاهش فواصل طبقاتی، ایجاد فرصت‌های برابر و رشد همه‌جانبه کشور نقش کلیدی دارد.

خواندن کتاب عدالت را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این کتاب برای تمام افرادی که به مسائل عدالت‌محور، سیاست‌های اجتماعی و اسلامی و مبانی اندیشه اسلامی علاقه دارند، مفید است. دانشجویان، پژوهشگران، فعالان فرهنگی و اجتماعی و جوانان مؤمن و انقلابی که به دنبال درک عمیق‌تری از مفهوم عدالت در جامعه اسلامی هستند، می‌توانند از این اثر بهره ببرند.

در بخشی از کتاب عدالت می‌خوانیم:

«ما مثل بعضی از کشورها و نظام‌های دنیا فقط به پیشرفت فکر نمی‌کنیم؛ ما پیشرفت را همراه با عدالت می‌خواهیم. خیلی از کشورها هستند که از لحاظ علمی پیشرفت کرده‌اند و به آمارها و شاخص‌های اقتصادی آن‌ها که نگاه می‌کنیم، ملاحظه می‌کنیم که مثلاً درآمد سرانه‌ی آن‌ها خیلی هم بالا است؛ اما مسئله‌ی مهم این است که این درآمد سرانه در میان ملّت چه‌جور تقسیم می‌شود؛ این آن نکته‌ای است که نظام‌های غیرالهی و نظام‌های رونوشت‌کرده‌ی از نسخه‌های استکباری، دیگر به آن توجه نمی‌کنند. ما نمی‌توانیم توجه نکنیم؛ ما می‌خواهیم کشورمان از همه‌ی جهات، از لحاظ علمی، از لحاظ اقتصادی، از لحاظ فناوری، از لحاظ سیاسی به پیشرفت برسد، مردم به رفاه دست پیدا کنند؛ اما در کنار پیشرفت می‌خواهیم کشور عادلانه و با عدالت اداره بشود؛ این مهم است. نه عدالت بدون پیشرفت مطلوب است، نه پیشرفت بدون عدالت. عدالت بدون پیشرفت یعنی برابری در عقب‌ماندگی، برابری در فقر؛ این را نمی‌خواهیم. پیشرفت بدون عدالت را هم هرگز مطالبه نمی‌کنیم؛ پیشرفت همراه با عدالت باید فواصل طبقاتی کم بشود. باید آن کسانی که برای تحرک استعداد دارند فرصت‌های برابر دریافت کنند؛ اگر کسی تنبلی کرد، تنبلی‌اش به گردن خودش. نباید این جور باشد که در برخی از مناطق کشور مجال برای تلاش علمی یا تلاش اقتصادی نباشد، اما بعضی‌ها از منابع و از امکانات کشور به‌طور بی‌نهایت بتوانند استفاده کنند؛ نه هنر این است. مطالبه‌ی ملّت از دولت‌ها، از مجالس پی‌درپی شورای اسلامی، از قوه‌ی قضائیه و از همه‌ی مسئولان باید این باشد. کشور باید پیشرفت کند؛ پیشرفت در همه‌ی بخش‌ها، پیشرفت در تولید ثروت، پیشرفت در افزایش بهره‌وری، پیشرفت در عزم و اراده‌ی ملّی، پیشرفت در اتّحاد ملّی و نزدیکی قشرهای مختلف به یکدیگر، پیشرفت در دستاوردهای علم و فناوری، پیشرفت در اخلاق و در معنویت، پیشرفت در کم کردن فاصله‌ی طبقاتی، در رفاه عمومی، در انضباط اجتماعی، در به وجود آمدن وجدان کاری، در یکایک آحاد ما مردم. پیشرفت در امنیت اخلاقی، پیشرفت در آگاهی و رشد سیاسی، پیشرفت در اعتماد به نفس ملّی... پیشرفت در همه‌ی این زمینه‌ها لازم است؛ اما همه‌ی این پیشرفت‌ها باید در سایه‌ی عدالت و در کنار تأمین عدالت باشد.»