نویسنده ی کتاب ، یکی از عرفای نامدار قرن پنجم هجری بود که در خراسان متولد شد. همچون بسیاری از علما ، مفسران ، عارفان و شعرای دیگری که در آن زمان در نیشابور به فراگیری علوم مشغول بودند ، قشیری نیز مقدمات ادب و عرفان را ابتدا در زادگاه خود و سپس در نیشابور فرا گرفت . ترجمه کتاب با نثری ساده و دلپذیر به رشته تحریر در آمده و از آن نثرهایی است که جهت عامه نوشته شده و از جهت زبان شناسی حائز اهمیت است. در سراسر کتاب لغات زیبای فارسی در میان اصطلاحات عرفانی فراوان یافت می‌شود .

درباره کتاب رساله قشیریه :

"این کتاب که یکی از اصلی ترین منابع در عرصه ی تصوف اسلامی و معروف ترین  اثر "ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری" است ، در پنجاه و چهار باب نوشته شده است که در هر باب ، یکی از مبانی عرفان و اصول آن را تبیین می نماید . نویسنده کتاب را با تشریح عقاید عارفان آغاز می کند و پس از شرح الفاظ ، به مفاهیمی همچون توبه ، مجاهده ، خلوت و گوشه نشینی ، تقوا و پرهیزگاری ، ورع و زهد ، خاموشی ، خوف و رجا ، حزن ، گرسنگی و شهوت می پردازد . در این کتاب همچنین به موضوعاتی نظیر خشوع و تواضع ، حسادت ، غیبت ، قناعت ، شکر و توکل و یقین ، صبر و مراقبه ، رضا و بندگی ، استقامت و اخلاص ، صدق ، حیا و آزادگی نیز پرداخته شده و ذکر فتوت ، فراست ، جود و سخا ، غیرت ، ولایت ، دعا ، فقر ، ادب ، تصوف ، سفر ، توحید ، صحبت ، معرفت ، محبت ، شوق و سماع ، کرامات اولیا و وصیت مریدان ، از دیگر مواردی هستند که نویسنده در این اثر مورد بررسی قرار داده است.