فلسفه هنر که با افلاطون افتتاح شد، به‌طور متناقضی با محکومیت "هنرهای زیبا" و شعر آغاز می‌شود. بااین‌حال، فلسفه هنر زمانی می‌تواند به وجود آید که تجربه زیبایی‌شناسی مسئله‌ساز شود. همه در حد اندازه‌هایی در مورد هنر استاندارد و معیارهای مستحکم زیبایی شناسانه اطلاع دارند اما در مورد هنر بدوی، گوتیک یا گونه‌های خام و خود بنیاد که به شکستن هر تعریف متعارفی از زیبایی عادت دارند، فلسفه چه موضع نظری خواهد گرفت؟ اینجا ما با مفهومی از هنر یا اساساً با آثاری طرف هستیم که بدیهیات زیبایی‌شناسی به ارث رسیده از گذشته را به چالش می‌کشد؛ بنابراین «فلسفهٔ هنر» وظیفه خود می‌داند که در مقابل این مقولات جدید موضع‌گیری خود را ارائه دهد و بتواند صورت‌بندی کاملی از وضعیتی ارائه دهد که هنرهای جدید از آن سر برآورده‌اند.
باید دوباره پرسید که هنر چه سؤالاتی را برای فلسفه مطرح می‌کند؟ چهره هنرمند چه معما و چه چالش‌هایی را برای فیلسوف خلق می‌کند؟
فلسفهٔ هنر یکی از شاخه‌های مطالعات فلسفی است که به بحث ماهیت هنر و آفرینش هنری می‌پردازد. کتاب فلسفهٔ هنر شرح موجزی است بر کاوش فیلسوفان درزمینهٔ هنر در دوره‌های مختلف تاریخی. ژان لاکست در کتاب خود آنچه را فیلسوفان از افلاطون تا مرلوپونتی دربارهٔ هنر بیان کرده‌اند شرح داده است. فلسفهٔ هنر در ذهن فیلسوف محصور نمی‌ماند و از زمان‌های گذشته تاکنون برای تعریف هنرهای زیبا و تنوع لذت زیباشناختی حاصل از یک اثر هنری به خدمت گرفته می‌شود. معرفی مباحث فلسفی هنر در این کتاب با زبانی موجز صورت گرفته و خواننده با این مباحث از سرآغاز پیدایش‌شان در یونان باستان تا فلسفهٔ قرن بیستم آشنا می‌شود.