کتاب رام کردن خشم سرکش: روش‌های علمی درک و کنترل عصبانیت نوشته‌ی فیث جی. هارپر، یک راهنمای عملی و علمی برای درک و مدیریت احساس خشم است. این کتاب به جای سرکوب عصبانیت، به خوانندگان می‌آموزد که چگونه این احساس را به شیوه‌ای سالم و سازنده هدایت کنند. هارپر با استفاده از تحقیقات علمی و تمرین‌های کاربردی، نشان می‌دهد که خشم یک احساس طبیعی است و می‌تواند به بهبود روابط و رشد شخصی کمک کند.

درباره کتاب رام کردن خشم سرکش

فیث جی. هارپر در این کتاب به بررسی عمیق خشم و دلایل بروز آن می‌پردازد. او توضیح می‌دهد که خشم یک واکنش طبیعی به شرایط استرس‌زا و ناعادلانه است و نباید آن را به عنوان یک احساس منفی سرکوب کرد. در عوض، با درک بهتر خشم و شناخت عوامل محرک آن، می‌توانیم این احساس را به شیوه‌ای سازنده مدیریت کنیم.
هارپر در پنج فصل اصلی کتاب، موضوعات مختلفی را پوشش می‌دهد:
عملکرد مغز هنگام عصبانیت: بررسی علمی فرآیندهای عصبی که هنگام خشم در مغز رخ می‌دهند.
چطور از کوره درمی‌رویم: شناسایی عوامل محرک خشم و نحوه‌ی واکنش‌های فردی.
مقابله با خشم: ارائه‌ی راهکارهای عملی برای کنترل و مدیریت خشم.
بخشش: اهمیت بخشش در کاهش خشم و بهبود روابط.
اصلاح الگوی خشم: تمرین‌هایی برای تغییر الگوهای رفتاری و کاهش خشم در بلندمدت.
هارپر با زبانی ساده و همدلانه، خواننده را همراهی می‌کند تا خشم خود را بهتر بشناسد و آن را به عنوان ابزاری برای رشد شخصی و بهبود روابط استفاده کند. او تأکید می‌کند که عصبانی شدن ایرادی ندارد، اما نحوه‌ی بروز و مدیریت این احساس است که اهمیت دارد.

خواندن کتاب رام کردن خشم سرکش را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این کتاب برای همه‌ی افرادی که با احساس خشم دست‌وپنجه نرم می‌کنند و به دنبال راه‌هایی برای مدیریت آن هستند، بسیار مفید است. اگر شما هم احساس می‌کنید که خشم بر زندگی شما تأثیر منفی گذاشته یا می‌خواهید یاد بگیرید چگونه این احساس را به شیوه‌ای سالم بیان کنید، رام کردن خشم سرکش می‌تواند راهنمای ارزشمندی برای شما باشد. همچنین، این کتاب برای روان‌درمانگران، مربیان و هر کسی که به سلامت روان و رشد شخصی علاقه‌مند است، توصیه می‌شود. اگر به دنبال درک بهتر خود و بهبود روابط خود با دیگران هستید، این کتاب را از دست ندهید.

در بخشی از کتاب رام کردن خشم سرکش می‌خوانیم:

فرض بر این است که واکنش عصبانیت واکنش جنگ را در ما برمی‌انگیزد، اما چنین مطلبی الزاما درست نیست. واکنش جنگ/ گریز/ انجماد (توقف) واکنشی حیاتی است، نه واکنشی سلطه‌جویانه؛ به این معنا که مغز ما در پس‌زمینەه‌ی خود در حال انجام برخی محاسبات است تا بفهمد بهترین روش برای نجات از وضعیت خطرناکی که شناسایی کرده چیست. ما زمانی وارد مبارزه می‌شویم که جنگیدن بهترین شانس بقایمان باشد؛ درحالی‌که فرار از موقعیت ممکن است احساس نجات و خلاصی بیشتری در ما ایجاد کند. به‌علاوه، شواهد فرگشت (تکاملی) زیادی وجود دارد حاکی از اینکه واکنش انجماد هم، درصورتی‌که نتوانیم حریف خود را مغلوب کنیم یا از او پیشی بگیریم، پاسخ حمایتی بسیار مهمی محسوب می‌شود. این واکنش درد حمله را خنثی و گاهی ذهن حریف را مغشوش می‌کند و باعث می‌شود گمان کند مرده‌ایم و درنتیجه برای مبارزه با ما بی‌میل می‌شود. این پدیده همواره در قلمروی حیوانات قابل مشاهده است و حیوانات لالشه‌ی مرده‌ی یکدیگر را نمی‌خورند؛ چرا که ممکن است گوشت آن فاسد باشد. در چنین وضعیتی، حیوان درنده بی‌میل می‌شود، راهش را ادامه و به طعمه‌اش اجازه‌ی فرار می‌دهد.
به خاطر داشته باشید "عصبانیت" عنوان یا برچسبی احساسی است که مغز ما آن را برای توضیح فعال‌سازی واکنش استرس ارائه می‌دهد. می‌توانید همزمان با عصبانیت واکنش گریز یا توقف هم داشته باشید. علاوه‌براین، قطعا می‌توانید عصبانی باشید و همراه با این احساس دیگر عواطف، از قبیل ترس و اضطراب، را نیز در خود شناسایی کنید. توضیحات من درباره‌ی این مطلب را تحمل کنید. قول می‌دهم وقتی به مدارهای خشم فرگشتی و همچنین همه‌ی نظریه‌هایی که در باب عصبانیت به‌عنوان احساس درجه‌دو و امثال آن مطرح شده برسیم، بحثمان قابل‌فهم‌تر بشود. عصبانیت فقط این نیست که قیافه‌ی خشن و جنگنده‌ای داشته باشیم.