کتاب آسوده‌گرایی نوشته‌ی گرگ مک‌کیون، دیدگاهی نو و کاربردی درباره‌ی نحوه‌ی انجام کارها و مدیریت زندگی ارائه می‌دهد. این کتاب به جای تأکید بر انجام کارهای بیشتر، بر انجام کارهای ضروری به ساده‌ترین و مؤثرترین شکل ممکن تمرکز دارد. هدف نویسنده این است که به خوانندگان بیاموزد چگونه با انتخاب مسیرهای ساده‌تر و کم‌هزینه‌تر، به اهداف خود برسند و در عین حال، آرامش و تعادل را در زندگی خود حفظ کنند.

درباره کتاب آسوده‌گرایی 

گرگ مک‌کیون در کتاب آسوده‌گرایی به این موضوع می‌پردازد که چگونه می‌توانیم با تمرکز بر کارهای ضروری و حذف کارهای غیرضروری، زندگی خود را ساده‌تر و مؤثرتر کنیم. او توضیح می‌دهد که انگیزه به تنهایی برای رسیدن به موفقیت کافی نیست، بلکه ما به یک روش جدید برای کار و زندگی نیاز داریم. این روش جدید، همان «آسوده‌گرایی» است که بر انجام کارهای کمتر اما با کیفیت بیشتر تأکید دارد.
نویسنده در این کتاب به خوانندگان یادآوری می‌کند که همه‌ی ما اهداف مشابهی داریم: تناسب اندام، پس‌انداز برای آینده، پیشرفت شغلی و بهبود روابط شخصی. اما مشکل اینجاست که اغلب ما در تلاش برای انجام همه‌ی این کارها، خود را خسته و فرسوده می‌کنیم. مک‌کیون پیشنهاد می‌کند که به جای تلاش برای انجام همه‌چیز، بر روی چند کار ضروری و مهم تمرکز کنیم و آن‌ها را به بهترین شکل ممکن انجام دهیم.
مک‌کیون در این کتاب از مثال‌ها و داستان‌های واقعی استفاده می‌کند تا نشان دهد چگونه می‌توان با انتخاب مسیرهای ساده‌تر، به نتایج بهتری دست یافت. او همچنین به خوانندگان یاد می‌دهد که چگونه موانع ذهنی و عادت‌های نادرست را شناسایی کرده و آن‌ها را تغییر دهند.

خواندن کتاب آسوده‌گرایی را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این کتاب برای افرادی که احساس می‌کنند در دام مشغله‌های روزمره گرفتار شده‌اند و به دنبال راه‌هایی برای ساده‌تر کردن زندگی خود هستند، بسیار مناسب است. اگر شما هم از آن دسته افرادی هستید که همیشه احساس می‌کنید کارهای زیادی برای انجام دادن دارید اما وقت کافی ندارید، آسوده‌گرایی می‌تواند راهنمای ارزشمندی برای شما باشد. همچنین، این کتاب برای مدیران، کارآفرینان و هر کسی که به دنبال افزایش بهره‌وری و کاهش استرس در زندگی حرفه‌ای و شخصی خود است، توصیه می‌شود. اگر به دنبال روش‌هایی برای رسیدن به اهداف خود بدون فرسودگی و خستگی هستید، این کتاب را از دست ندهید.

در بخشی از کتاب آسوده‌گرایی می‌خوانیم:

مغز ما طوری طراحی شده که در مقابل آنچه فکر می‌کند سخت است مقاومت کند و در مقابل آنچه فکر می‌کند آسان است پذیرا باشد.
بعضاً این سوگیری را اصل شناختی آسانی یا اصل کمترین دردسر می‌نامند. ما تمایل داریم مسیری را انتخاب کنیم که کمترین مقاومت را برای رسیدن به خواسته‌هایمان داشته باشد.
نیازی نیست جای دوری دنبال مثال عینی این اصل بگردیم. مثلاً، ما به‌جای اینکه خریدهای خود را در فروشگاهی با قیمت‌های پایین و دور انجام دهیم، از فروشگاهی در محله خرید می‌کنیم که دسترسی آسانی دارد اما قیمت‌هایش بیش از حد بالاست. به‌جای اینکه ظروف خود را در ماشین ظرف‌شویی بگذاریم، داخل سینک می‌گذاریم چون یک قدم کمتر نیاز دارد. به فرزند نوجوان خود اجازه می‌دهیم سر میز شام با گوشی کار کند چون آسان‌تر است و اگر بخواهیم قانون گوشی ممنوع را اجرا کنیم، به‌دنبالش بحثی طولانی خواهد بود. اولین اطلاعاتِ کم‌اعتباری را که با جست‌وجوی آنلاین به دست می‌آوریم قبول می‌کنیم چون پیدا کردن پاسخ سؤالاتمان به این روش آسان‌تر است. و مثال‌های بیشتری وجود دارند.
اگر از دیدگاه تکاملی بنگریم، سوگیری به‌سمت آسانی چیز به‌دردبخوری است. در طول تاریخ وجود چنین چیزی برای پیشرفت و بقای انسان ضروری بوده است. تصور کنید انسان‌ها به‌سمت بیشترین مقاومت سوگیری داشتند. چه می‌شد اگر اجدادمان از خود می‌پرسیدند «سخت‌ترین راه برای به دست آوردن غذا کدام است؟ سخت‌ترین راه پیدا کردن پناهگاهی برای خانواده چطور؟ یا مدیریت روابط درون قبیله؟» قطعاً زنده نمی‌ماندند! ما گونه‌ای از حیوانات هستیم که بقایمان در گروی تمایل ذاتی به انتخاب مسیری با کمترین دردسر بوده است.
چه می‌شد اگر با غریزه ازپیش‌برنامه‌ریزی‌شده خود برای یافتن آسان‌ترین مسیر نمی‌جنگیدیم و به‌جای آن، با آغوش باز می‌پذیرفتیمش و حتی به نفع خود از آن استفاده می‌کردیم؟ چه می‌شد اگر به‌جای پرسیدن «چگونه می‌توانم این پروژه بسیار سخت ولی ضروری را پیش ببرم؟» سؤال را وارونه‌ می‌کردیم و از خود می‌پرسیدیم: «اگر بشود پروژه ضروری را آسان کرد چه؟»
ممکن است ایده کار کردن با شدت کمتر برای بعضی از افراد ناخوشایند باشد. احساس می‌کنیم تنبل هستیم. می‌ترسیم عقب بیفتیم. هر بار احساس گناه می‌کنیم که «یک کیلومتر بیشتر» پیش نرفته‌ایم. ممکن است ریشه‌های این طرز فکر، خودآگاه یا ناخودآگاه، در باور پیوریتنی باشد که می‌گوید: انجام اعمال دشوار ارزشی ذاتی دارد. پیوریتنیسم از تمجید دشواری فراتر می‌رود و تا حد بدگمانی به‌راحتی پیش می‌رود.