هنر معاصر

نویسنده در این کتاب تلاش کرده است تا گوشه‌ای از وجوه سیاسی و اقتصادی هنر دوران معاصر را برای مخاطبان مطرح کند. تمرکز اصلی استالابراس بر هنر از سال 1989 به بعد، آن‌هم عمدتاً از زاویه تحلیل سیاسی و اقتصادی است. استالابراس در این کتاب علاوه بر طیف مسائل سیاسی و اقتصادی که پیرامون وضعیت متأخر هنر غربی مطرح کرده، بخش‌هایی را هم به بحث درباره هنر کوبا، چین، هنر روسیه و کشورهای اسکاندیناوی اختصاص داده است. همچنین این کتاب را می‌توان تحلیلی بر هنر در دوران پسامدرن قلمداد کرد. اشارات بسیار نویسنده به شاکله‌های هنری مختلف در دوران پسامدرن چون هنر چیدمان، هنر اجرا و ویدیوآرت و همچنین آثار هنرمندانی چون «دیمین هرست» و بیان ویژگی‌های پست مدرنیستی این آثار، مخاطب را با تحلیلی از هنر دوران پسامدرن مواجه می‌سازد. یکی از ویژگی‌های مهم این کتاب مطرح‌شدن نام و آثار تنی چند از نظریه‌پردازان هنری مانند «آرتور دانتو» و همین‌طور هنرمندان معاصر جهانی چون «توبیاس ربرگر» است که پیشتر منابع چندانی از آن‌ها در زبان فارسی وجود نداشت.