کتاب جاذبه و رحمت، یکی از آثار مهم در زمینه فلسفه و عرفان است. این کتاب به عنوان یک دست‌نوشته پس از مرگ سیمون وی منتشر شده است. این کتاب به بررسی ماهیت رنج و چگونگی تجربه آن می‌پردازد. سیمون وی در این اثر به این موضوع اشاره می‌کند که رنج یک واقعیت کاستی‌ناپذیر است که انسان‌ها را به وحشت می‌اندازد. او همچنین به چگونگی مواجهه با این رنج و یافتن رحمت در میان آن اشاره می‌کند. کتاب جاذبه و رحمت به عنوان یکی از ده کتاب برگزیده‌ای که مصطفی ملکیان آن را مفید می‌داند، شناخته شده است. این کتاب برای کسانی که به فلسفه و عرفان علاقه دارند، بسیار جذاب است. خواندن این کتاب را به کسانی که به فلسفه، عرفان و چگونگی مواجهه با رنج و یافتن رحمت علاقه دارند، توصیه می‌کنیم.

درباره کتاب جاذبه و رحمت

کتاب جاذبه و رحمت مضامین فلسفی و عرفانی متنوعی را در بر دارد که به چندین موضوع مهم می‌پردازد:  سیمون وی رنج را یک واقعیت کاستی‌ناپذیر می‌داند که انسان را به وحشت می‌اندازد. او معتقد است که این رنج می‌تواند انسان را به سمت رحمت و معنویت سوق دهد. او دو نیروی عمیق در جهان را تصدیق می‌کند: جاذبه (گرانش) که جهان را در کنار هم نگه می‌دارد و فیض الهی که اجازه می‌دهد «خوب» رشد کند. این دو نیرو را مکمل یکدیگر می‌داند نه رقابتی. وی معتقد است که انسان باید خود را انکار کند تا خداوند دوباره همه‌چیز شود. این عمل را «واآفرینی» می‌نامد که با نابودی متفاوت است. نوشته‌های وی در این کتاب به معنویت و درون‌نگری می‌پردازد و از تجربه‌های شخصی او در این زمینه حکایت دارد. او به مفاهیم عشق و شر نیز اشاره می‌کند و به چگونگی مواجهه با این مفاهیم در زندگی معنوی می‌پردازد. اگرچه وی گرایش مسیحی داشت، اما به آیین‌های مذهبی مانند عشای ربانی اشاره می‌کند، اما نه به صورت متمرکز یا طولانی. رنج به عنوان یک واقعیت کاستی‌ناپذیر در زندگی انسان‌ها به تصویر کشیده شده است که می‌تواند انسان را به سکوت الهی برساند و او را به انتظار وادارد. وی به بررسی جایگاه انسان در جهان و چگونگی مواجهه با رنج و سکوت الهی می‌پردازد.

خواندن کتاب جاذبه و رحمت را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به فلسفه و عرفان: این کتاب به بررسی مفاهیم فلسفی و عرفانی مانند رنج، رحمت، عشق، شر و سکوت الهی می‌پردازد. بنابراین، برای کسانی که به فلسفه و عرفان علاقه دارند، بسیار جذاب است. کسانی که به معنویت و درون‌نگری علاقه دارند: سیمون وی در این کتاب به چگونگی مواجهه با رنج و یافتن رحمت در زندگی معنوی می‌پردازد. این موضوع برای کسانی که به معنویت و درون‌نگری علاقه دارند، مفید خواهد بود. علاقه‌مندان به ادبیات مسیحی و یهودی: اگرچه سیمون وی گرایش مسیحی داشت، اما به آیین یهود متولد شد و تأثیرات این سنت‌ها در کتابش مشهود است. بنابراین، برای کسانی که به ادبیات مسیحی و یهودی علاقه دارند، مناسب است. کسانی که به روان‌شناسی و مسائل اجتماعی علاقه دارند: این کتاب به بررسی مسائل روان‌شناختی و اجتماعی مانند رنج، عشق و شر نیز می‌پردازد. بنابراین، برای خوانندگانی که به این موضوعات علاقه دارند، مفید خواهد بود. کسانی که به اندیشه‌های فمینیستی و سیاسی علاقه دارند: سیمون وی به عنوان یک فیلسوف و فعال سیاسی، در این کتاب به برخی از اندیشه‌های سیاسی و فمینیستی خود نیز اشاره می‌کند.

در بخشی از کتاب جاذبه و رحمت می‌خوانیم

ماهیت کاستی ناپذیر رنج که هنگام تجربه‌ی آن دچار وحشت می‌شویم برای این مقدر گشته است که اراده را متوقف سازد، همچنان که پوچی عقل را متوقف می‌سازد و غیبت عشق را، تا شاید انسان که بدین ترتیب به نهایت قوای بشری‌اش رسیده است بیارامد، بایستد، به بالا بنگرد و انتظار بکشد… هنگامی که در ژرف‌ترین ژرفنا‌های وجودمان نیاز به ندایی داریم که معنایی بدهد هنگامی که در طلب پاسخی فریاد می‌کشیم و پاسخی به ما داده نمی‌شود آن زمان است که سکوت خداوند را تجربه می‌کنیم… پس از تجربه‌ی این سکوت، برخی همچون دیوانگان شروع به حرف زدن با خود می‌کنند. پس از آن هرچه کنند، فقط باید برای‌شان دلسوزی کرد. برخی دیگر که تعدادشان هم زیاد نیست همه‌ی قلب‌شان را تسلیم سکوت می‌کنند... «اکنون ببینیم سیمون وی در باب این مسائل چگونه می‌اندیشید. او، چنان‌که ذکر شد، در لحظه‌ای از درد شدید جسمی تجربه‌ای داشته که خود بر آن نام «خدا» می‌نهد. پس تجربهٔ او برخلاف تجربهٔ نیچه تجربه‌ای ناشی از تأمل نظری نیست، اما او پیرامون این تجربه فلسفه‌ای در باب انسان و جهان شکل می‌دهد. اگر خواسته باشیم خلاصه‌ای از تصور سیمون وی از خدا، جهان و انسان به دست دهیم باید بگوییم در نظر سیمون‌وی خداوند با انکار خود جهان را آفریده است و تنها از این طریق می‌توانست دست به آفرینش بزند. خداوند همه‌چیز است و برای این‌که چیزی جز او امکان وجود بیابد خود را کنار کشید تا جهان به وجود آید و انسان این امکان را بیابد که اصلاً چیزی باشد. این همان آفرینش است. حال، انسان نیز باید در عملی متقابل دست به انکار نفس بزند و از چیزی‌بودن دست بشوید تا خداوند دوباره همه‌چیز گردد. او خود را محو ساخت تا ما چیزی باشیم و اکنون ما باید خود را محو سازیم تا او همه‌چیز گردد. سیمون وی این عمل را «واآفرینی» می‌نامد و آن را متفاوت با نابودی می‌داند. واآفرینی تبدیل آفریده به ناآفریده است، اما نابودی تبدیل آفریده به هیچ است.»