کتاب «تحلیل مبانی فلسفی ظهور بحران محیط‌زیست» نوشته سید حسین حسینی توسط دفتر نشر فرهنگ اسلامی منتشر شده است. سید حسین حسینی نویسنده این کتاب می‌گوید دانش، فنّاوری، فرهنگ، سیاست، اقتصاد، جامعه، و تمدن، دست یازیده انسان هستند. اما نمی‌شود به این مسئله توجه نکرد که انسان معاصر در چارچوب چنین بسترهای اجتماعیِ پر افسونی، به‌سان مومی به بازی درآمده و به دست خود، موجود - موجوداتی خلق کرده که اینک، مربوب این رب - ارباب متفرق شده است.

درباره کتاب

 «تحلیل مبانی فلسفی ظهور بحران محیط‌زیست» در واقع حاصل پژوهشی چندضلعی درباره روش‌شناسی مطالعات علوم دینی است که در دهه 1390 انجام شد. گام اول پژوهش درباره ضرورت و اهمیت نقش علم دینی از منظر بحران محیط‌زیست بود که نتیجه‌اش در قالب این کتاب چاپ شده است. به‌این‌ترتیب، کتاب موردنظر به بررسی ارتباط و نسبت بحران زیست‌محیطی جهان معاصر با مبانی و نگاه‌های فلسفی می‌پردازد تا راهی به‌سوی طرح دیدگاه‌های دینی در مسئله مورد بررسی باز کند.
 کتاب پیشرو شش فصل دارد که به ترتیب عبارت‌اند از: «ساختار تحلیل مسئله»، «مبانی و ریشه‌های فلسفی بحران محیط‌زیست»، «نقش علم و تکنولوژی در ظهور بحران محیط‌زیست»، «تحلیل سیستمی (نظام‌مند) بحران محیط‌زیست»، «اهمیت علم دینی در حل بحران محیط‌زیست» و «نتیجه‌گیری».
 در این فصول هم درباره علت‌یابی متافیزیکی، نگاه اومانیستی، تحلیل حدفاصل اندیشه‌های فلسفی تا بحران محیطی، ارتباط مبانی فلسفی با علم و تکنولوژی، توسعه مفهوم تکنولوژی، نحوه پیوند تکنولوژی مدرن با علوم و فلسفه جدید، عوارض فلسفی تکنولوژی، عوارض علمی تکنولوژی، عوارض تکنیکی تکنولوژی، ویژگی‌های روش‌شناختی نگاه سیستمی، تفکیک راه‌حل‌های درون‌رفت و برون‌رفت، نقد و بررسی دیدگاه‌های صاحب‌نظران، تناسب علم با تمدن، ضرورت تحول رنسانس گونه و در نهایت نسبت بحران با علوم‌انسانی بحث می‌شود.

 در قسمتی از کتاب می‌خوانیم: 

 اما تکنولوژی جدید نوعی انکشاف است که رابطه‌اش را با پوئیسیس ازدست‌داده است. تکنولوژی، برخلاف تخنه که در هماهنگی با طبیعت معنا می‌شد، به مبارزه با آن برخاسته است. تفاوت میان تخنه و تکنولوژی جدید باتکیه‌بر این نکته مشخص می‌شود. مثالی که هایدگر برای برجسته‌کردن این تمایز می‌زند تمایز میان آسیاب بادی و نیروگاه آبی است که با آن مخاصمت دارد و رودخانه را منبع انرژی در نظر می‌گیرد. پس تکنولوژی جدید، برخلاف آنچه می‌پندارد، ابزار نیست و نوعی انکشاف است، اما انکشاف آن هم با طبیعت هماهنگی ندارد. طبیعت به عینی مبدل شده است که ذهن باید آن را بازنمایی کند و به صدق (مطابقت با آن عین) برسد. بدین‌گونه، شاهد تفاوت ماهوی تکنولوژی مدرن با ابزارهای فرهنگ‌های غیر مدرن هستیم.
 در تکنولوژی قدیم، به نظم در آوردن طبیعت برای بهره‌برداری همراه با مراقبت و نگهداری از آن بود، اما اکنون به نظم درآوردن به معنای با طبیعت در اُفتادن و تعرض به طبیعت است.